ZOFIA NAŁKOWSKA urodziła się 10 listopada 1884 roku w Warszawie, zmarła 17 grudnia 1954 roku również w Warszawie. Była córką wybitnego pedagoga, geografa i publicysty, który wyznawał lewicowo-marksistowskie poglądy. Nałkowska otrzymała staranne wykształcenie, skończyła z wyróżnieniem stancję pani Hoene w 1901 roku. Niestety nie kontynuowała nauki w szkole wyższej ale uczęszczała na wykłady tajnego Uniwersytetu Latającego.
Swój debiut artystyczny Nałkowska miała w roku 1898 w postaci wiersza pod tytułem „Pamiętam”. Jej pierwsze opowiadanie opublikowane zostało w 1903 roku, pierwsza powieść to rok 1904. Również tego samego roku wyszła za mąż za Ludwika Rygiera, z którym zamieszkała w Kielcach. Niestety małżeństwo to nie przetrwało. Nałkowska po rozstaniu powróciła do Warszawy gdzie mieszkała do roku 1922, w którym to wyszła ponownie za mąż za Jana Gorzechowskiego. Podobnie jak poprzednie tak i to małżeństwo się rozpadło.
Pisarka była silnie związana z życiem społecznym i kulturalnym, co potwierdzała występując z żądaniami o równouprawnienia kobiet, utworzenie Zawodowego Związku Literatów Polskich. Jako jedyna kobieta została członkiem Polskiej Akademii Literatury. W latach okupacji Nałkowska mieszkała w Warszawie utrzymując się ze sklepiku tytoniowego angażując się jednocześnie w konspiracyjne życie kulturalne.
Do jej najsłynniejszych dzieł zaliczyć można: Kobiety, Książę, Rówieśnice, Narcyz, Węże i róże, Granica, Mój ojciec, Dom kobiet, Dzień jego powrotu, Medaliony.
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum