Eliza Orzeszkowa z domu Pawłowska urodziła się 6 czerwca 1841 roku w Milkowszczyźnie a zmarła 18 maja 1910 roku w Grodnie. Uznawana za wybitną pisarkę epoki polskiego pozytywizmu. Jej dzieła zostały docenione również za granicą, jako że otrzymała nominacje do Nagrody Nobla, o którą konkurowała z Henrykiem Sienkiewiczem. Komisja twierdziła zgodnie, że momentami jest ona wybitniejsza niż Sienkiewicz. Chciano podzielić nagrodę między oboje pisarzy jednak większość uznała to za niezgodne z założeniami wyróżnienia.
Eliza Orzeszkowa urodziła się Milkowszczyźnie a jej rodzicami byli Benedykt Pawłowski i Franciszka z Kamieńskich. Ojciec Elizy zmarł, gdy miała 3 lata. Zmusiło to rodzinę do wydzierżawienia majątku i przeprowadzki do Grodna. Wychowywana od tej pory była w gronie samych kobiet. Bardzo szybko zaczęła ujawniać swój talent do pisania. Czytała i pisała już wtedy opowiadania. W wieku lat 17 wyszła za mąż za namową despotycznej matki za Piotra Orzeszkę, dalekiego kuzyna jej ojczyma. Małżeństwo to okazało się nieporozumieniem, gdyż Piotr nie podzielał jej zamiłowania do wsi i ludu wiejskiego, któremu Eliza czynnie się poświęcała. Ten etap jej życia zakończyło zesłanie jej męża na Sybir, dzięki czemu uzyskać mogła unieważnienie małżeństwa.
W 1894 roku Eliza Orzeszkowa wyszła za mąż za wieloletniego przyjaciela Stanisława Nahorskiego. Czas ten pisarka poświęcała na akcje filantropijne i społeczne. Do czasu, gdy nagle zmarł jej mąż doznając paraliżu serca. Wydarzenie to okazało się wielkim ciosem dla Orzeszkowej.
W poczet utworów napisanych przez Orzeszkową zaliczyć można: „Marta” (1873), „Meir Ezofowicz” (1878), „Nad Niemnem” (1888), „Gloria victis” (1910).
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum