Daniel Naborowski urodził się w Krakowie w 1573 roku, zmarł natomiast w Wilnie w roku 1640. Edukację na uczelni wyższej pobierał w latach 1590-1602 w Wittenberdze oraz Bazylei, gdzie studiował medycynę, w okresie tym studiował również prawo w Orleanie i Strasburgu oraz pobierał prywatną naukę mechaniki u Galileusza w Padwie.
Po ukończeniu nauki wiele podróżował po Europie odwiedzając między innymi: Niemcy, Anglię, Szwecję, Włochy i Francję. Dzięki naukom języków obcych, jakich udzielał podczas studiów w Strasburgu Januszowi Radziwiłłowi został jego sekretarzem i brał udział między innymi w rokoszy Zebrzydowskiego. Funkcję tą wypełniał, aż do dnia śmierci księcia. Tego też roku (1620) wstąpił w związek małżeński. Ponad dziesięć lat później otrzymał stanowisko marszałka hetmana polnego litewskiego Krzysztofa Radziwiłła. W roku 1637 objął posadę sędziego grodzkiego w Wilnie.
Naborowski był poetą barokowym, który godził w sprzeczne wartości: renesansową pochwałę rozsądku oraz życia statecznego z przekonaniem o nieuniknionym przemijaniu i marności świata. Jego wiersze to: Błąd ludzki, Cnota grunt wszystkiemu, Do Jego Książęcej Mości Pana… Janusza Radziwiłła Pana Mego Miłościwego, In Werki solatium, Krótkość żywota, Marność.
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum