Katarzy czyli z greckiego „czyści”. Mianem tym określano przedstawicieli jednego z ruchów religijnych, które charakteryzował dualizm. Ruch ten istniał we Włoszech oraz Francji w XI – XIII wieku. Katarzy uznawani byli przez Kościół katolicki za heretyków, co niosło ze sobą stosowne działania ze strony Kościoła w celu wyeliminowania tego ugrupowania.
Ruch ten cieszył się dużym poparciem, co powodowało, że przyciągał pod swe skrzydła liczne rzesze ludzi. Zachęcani byli do przyłączenia się do tego ruchu dzięki postawie „doskonałych”, piastujących funkcje duchownych nauczycieli. Żyli oni skromnie, stosując liczne posty i prowadzili szeroko zakrojoną działalność misyjną. Zwykli członkowie nie mieli obowiązku przestrzegania postów, mogli oni za to liczyć na duchowe pocieszenie, które gwarantowało zbawienie po śmierci.
Katarzy wychodzili z założenia, ze świat materialny jest dziełem Boga złego lub szatana, który toczy walkę z dobrym Bogiem (twórca świata duchowego). Twórcą ludzkiego ciała podobnie jak reszty świata materialnego był szatan, dlatego katarzy wyrzekali się małżeństwa, które prowadziło do poczęcia dziecka. Obowiązywał ich absolutny zakaz odbywania stosunków seksualnych, który odnosił się jednak wyłącznie do „doskonałych”.