Pamiętaj, że wypracowanie możesz pobrac wyłącznie do użytku własnego i nie posiadasz do niego praw majątkowych. Dalsza odsprzedaż lub umieszczanie w innych serwisach internetowych to kradzież i jest niezgodne z prawem i tego typu praktyki będziemy zgłaszac odpowiednim organom ścigania.
Reportaż H. Krall jest książką o pamięci. Przedstawia obraz życia Żydów w getcie oraz masową ich eksterminację przez Niemców, którzy założyli, że naród ten nie ma prawa do życia. Rozprawiali się z nimi w różny sposób, upokarzano, np. na beczce przy tłumie ludzi obcinano żydowi brodę po kawałku i naśmiewano się do rozpuku. Pozbawiali ich ludzkiej godności i dumy. Odbierano im resztki człowieczeństwa. Nużono ich głodem, przetrzymywano w nieludzkich warunkach, bito, torturowano, zabijano bez powodu. Przeprowadzano na nich różne doświadczenia i eksperymenty ( w tym medyczne). Warunki życia w getcie były surowe i ciężkie. Mieszkańcy walczyli o każdy kawałek chleba jak wygłodniałe lwy, wyrywali go sobie z rąk, byli gotowi pozabijać się o chleb, który był dla nich najcenniejszym klejnotem dającym życie. Niemcy igrali z ich uczuciami i potrzebami. Obiecywali chleb, pracę, po które było mnóstwo chętnych. Poprzez te szykany kompletowano ochotników do transportów do obozów zagłady. Głód powodował u nich niemożność logicznego myślenia, posługiwali się instynktem. Żydzi trzymali się wszelkich, nawet nieuczciwych, sposobów na przeżycie. Malowali ryby, by wyglądały jak świeże, kradli i sprzedawali kosztowności. Ryzykowali życiem, uciekając z getta, w celu zdobycia chleba dla siebie i rodzin. Wielu z nich zginęło przez rozstrzelanie. Kobiety sprzedawały własne ciała. Ludzie nie mieli mieszkań, ubrań, żyli jak szczury w kanalizacji. Najdramatyczniejszą sprawą była sprawa głodu, który doprowadzał nawet do aktów kanibalizmu. Kobieta odgryzła kawałek ciałka swego nieżyjącego dziecka. Widoki przemocy, gwałtów i śmierci, były dla nich na porządku dziennym. Przyzwyczajenie do okrucieństw i hańby, powodowały zanik ludzkich reakcji, sprzeciwu, moralności. Ich morale zginęło. Niemieccy naukowcy prowadzili na Żydach doświadczenia związane z mechanizmem śmierci głodowej. Nużono ich głodem i obserwowano zmiany, jakie zachodziły w ich organizmach. Wyniki tych badań przedstawiła dr. Teodozja Goliborska, która opisała wewnętrzne i zewnętrzne przemiany organizmu ludzkiego. Do pierwszych objawów należały: utrata nadmiaru tłuszczu, cherlactwo głodowe, bladosina (trupia) skóra, paznokcie szponowate, meszek na skórze, twarze bez wyrazu (maskowate), obrzęk ciała. Ludzie stawali się apatyczni, senni, ospali. Śmierć głodowa przypominała śmierć fizjologiczna ze starości. Do wewnętrznych czynników należały: zanik organów wewnętrznych (serca, wątroby, nerek prawie w całości), Mózg pozostawał bez zmian, wiec ludzie mieli świadomość przemian, jakie dokonywały się w ich organizmach. Wiedzieli, że umierają powoli i w męczarniach. Była to śmierć nieestetyczna, najgorsza z możliwych. Wielu Żydów nie mogło pogodzić się ze swym losem. Wiedzieli, ze nie mieli szans na przeżycie, ale pragnęli umierać godnie, jak i inni ludzie. Chcieli obalić mity o Żydach, idących potulnie na śmierć, pokazać, ze jako wolni ludzie mogą wybrać sobie rodzaj i moment śmierci. Mieli wiele pomysłów na umieranie. Wzniecili powstanie, by umrzeć godnie, bohatersko w walce. Inni popełniali samobójstwa, ginęli w płomieniach wraz z Niemcami. Powstanie upadło i doprowadziło do likwidacji getta i masowej zagłady jego mieszkańców przez Niemców. Żydzi nie poddawali się. Pielęgniarki łamały pacjentom kończyny, truły dzieci i bliskich, dusiły noworodki, by „uwolnić” ich i siebie od haniebnej śmierci w męczarniach, w komorach gazowych. Przejawiały akt humanitaryzmu, by pomóc im godnie umrzeć. Myślą przewodnią utworu jest walka o życie, a jeśli nie można go już uratować, to trzeba zaplanować godną śmierć, o którą walczyli powstańcy z getta.
