Być poetą dawniej i dziś. Przedstaw postawę artystów wobec własnej twórczości oraz ich opinie na temat znaczenia poezji, porównując utwory Horacego I Wisławy Szymborskiej.
Postawy artystów wobec poezji oraz własnej twórczości bywają odmienne. Osobista filozofia oraz światopogląd danego poety zostaje bowiem ukształtowany poprzez otaczającą go rzeczywistość. Różnice w postrzeganiu i rozumieniu celu i wartości twórczości własnej możemy wyłonić dzięki analizie dwóch utworów pochodzących z odległych epok.
Horacy tworzył swój utwór „Exegi monumentum” – „Wzniosłem sobie pomnik trwalszy od spiżu” w epoce antycznej, ówcześnie rozkwitało zainteresowanie: architekturą, rzeźbą, filozofią i literaturą. Twórczość stała się jego dumą a wiersz celem samym w sobie, umożliwiającym wybicie się z ponad codzienności i zapisanie na kartach historii. W wierszu podmiotem lirycznym jest sam poeta, który ujawnia się już na wstępie stwierdzając „wzniosłem sobie pomnik”. To odwód zadowolenia ze swojej twórczości, to ona bowiem będąc ponadczasowa jest w stanie zapewnić sławę i nieśmiertelność. Horacy ocenia swój dorobek porównując się do wielkiego budowniczego, który ukończył niepowtarzalne i monumentalne dzieło, „trwalszy od spiżu”. Jego wiersz jest więc najwyższej wartości spuścizną, to on bowiem zapewni nieśmiertelność, stanie się pomnikiem, który już zawsze będzie przywoływał wspomnienia o nim i jego twórczości. Żadna siła ani upływający czas nie jest w stanie go zniszczyć, stwierdzenie to potwierdza zwrot: „ non omnis moria” – czyli nie wszystek umrę. Słowa te poeta wyraźnie sobie upodobał, uszczęśliwiała go wizja niemijającej sławy, która świadczy o talencie artysty. Jedyne na co jeszcze może liczyć i czekać poeta po ukończeniu swego wielkiego dzieła to symboliczne odznaczenie przez muzę oraz uhonorowanie przez samego Apollo wieńcem laurowym.
Całkiem odmienny stosunek do poezji i twórczości własnej odnajdujemy we współczesnym utworze pt: „Wieczór autorski” Wiesławy Szymborskiej. Wiersz rozpoczyna zwrot skierowany do muzy by następnie zapoznać czytelnika z porównaniem do osoby boksera. Jak się bowiem okazuje brutalne walki przyciągają rzesze fanów, których muzo jak mówi cytat „poskąpiłaś nam”. Poeta nie może liczyć na takie zainteresowanie, odbiorcy jego twórczości to przypadkowi nie zainteresowani przechodnie lub krewni. Emocje budzi już tylko dosadny współczesny show. Jak stwierdza podmiot liryczny, życie poety to ciężka i niewdzięczna ścieżka, talent to nie dar ale „ wyrok skazujący na ciężkie norwidy”. W najlepszym wypadku artysta może liczyć na zapisanie się na kartach historii dzięki miejscu pośród lektur szkolnych. Jak widać więc wyraźnie w wierszu Szymborskiej współczesny poeta nie może liczyć na sławę, jego twórczość pozostaje bowiem na uboczu wobec zainteresowań społeczeństw. Ludzkość nie zachwyca się już wysublimowaną sztuką, poszukiwaniem wartości wyższych, ponadczasowych ale popkultura i świat masowych rozrywek dostarczających ekstremalnych emocji.
Po zapoznaniu się z powyższymi utworami można więc stwierdzić, że postawy poetów zmieniły się na przestrzeni lat. Stosunek do twórczości własnej, jej celu i wartości podlega bowiem silnym wpływom zewnętrznym. O ile w zamierzchłych czasach hołdowano poezji traktując ją jako dar od Bogów zapewniający nieśmiertelność o tyle dzisiaj jest to swoiste brzemię skazujące na niezrozumienie i brak odbiorców. Zmieniająca się rzeczywistość, rozwój cywilizacyjny, kulturowy, masmedia sprawiają, że dziś wszystko wydaje się już odkryte. Poeta jak dawniej może „wylewać” w postaci wierszy swe przemyślenia i obserwacje jednak nie może już liczyć na tak głęboką wrażliwość czytelnika. Jego niepowtarzalne dzieło jako zlepek słów nie mami bowiem jak masowa konsumpcja, kolorowy ekran czy brutalne widowisko, którym ulegamy wszyscy.
