A. Schopenhauer
Swoje przekonania filozoficzne zaprezentował i publikował w dobie romantyzmu. Jego przekonania odpowiadały jednak modernistom. Najważniejsze dzieło Schopenhauera to „Świat jako wola i przedstawienie” z 1819 roku. Jego filozofia zwana jest pesymistyczną. Według niego żyć to cierpieć. Wszyscy dla człowieka są wrogami, bo człowiek jest jak kula bilardowa. Każdy z nas jest szatanem dla innych, a inni dla nas.
Życiem człowieka kieruje bezrozumny popęd życiowy, którego nigdy nie da się w żaden sposób zaspokoić. Z tego powodu nigdy nie jesteśmy w pełni szczęśliwi. Zdaniem Schopenhauera nie można zniszczyć cierpienia, ale można spróbować je złagodzić.
Pierwszym sposobem jest nirwana, czyli stan niebytu. Człowiek nie odczuwa swojego istnienia, pragnień i wyzbywa się myśli. W modernizmie ludzie uzyskiwali stan nirwany głównie poprzez zażywanie środków odurzających. Ważna była też kontemplacja sztuki. Artysta zaczynał tworzyć, skupiał się na sztuce i odrywał się od rzeczywistości. W ten sposób zapominał o cierpieniu. Jednakże tylko go łagodził. Trzeci sposób na złagodzenie cierpienia to współczucie w cierpieniu. Współodczuwamy to, że ktoś cierpi, ale sama obserwacja ludzi bardziej nieszczęśliwych od nas jest załagodzeniem naszego bólu. Wola życia jest w każdej istocie. Ujawnia się ona w pragnieniu przekazania życia innym.
Schopenhauer uważał, że nasz świat jest tylko cieniem idealnego świata. Jest tylko złudzeniem. Wskazał dobre argumenty. Dzięki sztuce erystyki pokazywał jak doprowadzić rozmówcę do granic wytrzymałości, a samemu wygrać dyskusję. Schopenhauer zdeterminował dekadentyzm.
F. Nietzsche
Filozofia Nietzsche była w pewnym stopniu rozwinięciem poglądów Schopenhauera. Opierała się również na niektórych poglądach Darwina. Istoty ludzkie to nic innego jak pomost między małpą, a nadczłowiekiem. Kwestionuje „naturę ludzką” jak coś, co ma przyszłość. Jako złowieszczą alternatywę rozwoju człowieka przedstawia się postać nazwaną „ostatnim człowiekiem”, który jest zadowolonym utylitarystą i leniem, którego życiem nie wstrząsają żadne impulsy woli.
Głosił afirmację życia, indywidualizm, pochwałę człowieka mocnego, aktywnego i kształtującego swą siłę duchową. Stąd wzięła się koncepcja nadczłowieka, pana gardzącego podludźmi, których uznawał za niewolników.
Nietzsche odrzucał wszystko co słabe i niedoskonałe, także sprawiedliwość, altruizm oraz litość, poświęcenie dla innych. Zarzucono mu relatywizm moralny, celowe zamazywanie granicy między dobrem a złem.
Nietzchenizm rozwinął się pod koniec XIX wieku i „królował” na początku XX wieku. Jest to teoria filozoficzna, stworzona na bazie poglądów Nietzschego, których podstawą było pojęcie nadczłowieka, stojącego ponad przeciętnym tłumem, kierującego się własną moralnością. Odrzucał chrześcijaństwo, litość, miłosierdzie i dobroć, jako przejaw słabości. Jego dzieła to „Wola mocy” i „Poza dobrem a złem”.
Był zafascynowany kulturą antyczną i grecką. Potępił Sokatresa i Platona. Był zdecydowanym przeciwnikiem chrześcijaństwa. W sztuce wyróżnił żywioły(kierunki) takie jak sztuka apolińska (pełna ładu, harmonii) oraz sztuka dionizyjska (pełna dynamizmu i chaosu). Te dwa elementy są niezbędne i łączą się w tragedii greckiej. Obarcza chrześcijaństwo za wegetację świata. Nadczłowieka wyróżnia pragnienie zmiany i aktywność, chęć wzięcia życia we własne ręce. Ma inną moralność, może zabić, jeśli uzna to za właściwe. Najważniejsza wartością jest życie i dla każdego powinno być główną wartością, ale w takim sensie, że nie można wegetować. Jeżeli ktoś blokuje rozwój świata to można go unicestwić.
Bergson
Ten filozof uważał, że człowiek poznaje świat kierując się intuicją i instynktem. Całym światem i ludzkością kieruje „elain vital”, czyli pęd życiowy. Życie człowieka jest strumieniem przeżyć i czynów.
