Pamiętaj, że wypracowanie możesz pobrać wyłącznie do użytku własnego i nie posiadasz do niego praw majątkowych. Dalsza odsprzedaż lub umieszczanie w innych serwisach internetowych to kradzież i jest niezgodne z prawem i tego typu praktyki będziemy zgłaszac odpowiednim organom ścigania.
W literaturze romantycznej na czołowe miejsce wysunęła się poezja, a proza zeszła na dalszy plan. Poezja w dobie romantyzmu była najpełniejszą formą wyrażania uczuć poety. Pisał on o swoich odczuciach, uczuciach, tragediach, przeżyciach. Interesował się stanami duszy człowieka, zjawiskami pozarozumowymi. Poeta i poezja starały się dotrzeć do wnętrza człowieka, przejawiała zainteresowanie osobowością człowieka, inaczej prezentowała wnętrze człowieka. Polska literatura romantyczna była trochę inna niż zachodnioeuropejska czy rosyjska, bo wyrastała w zupełnie innych warunkach. Miała ona przewodzić Polakom w walce o wolność kraju, o wyzwolenie narodu. Miała ich wspierać, pokrzepiać serca, przeciwdziałać zwątpieniu wśród narodu. Dawała nadzieję na lepszą przyszłość. Polscy poeci tworzyli wizje przyszłości. W polskim romantyzmie poeta miał być przywódcą duchowym narodu, jego przewodnikiem. Był to człowiek wyróżniający się spośród narodu darem tworzenia i natchnieniem. Bardzo często poeta był bohaterem utworów literackich w dobie romantyzmu. Najczęściej był człowiekiem rozdartym między wyznawanymi ideałami a otaczającą go rzeczywistością. Był, zatem człowiekiem nieszczęśliwym. Rolę poety i poezji przedstawił Adam Mickiewicz w utworze „Romantyczność” oraz w „Konradzie Wallenrodzie”. Moc poezji zawarł także w „III części Dziadów”. Również Juliusz Słowacki wypowiedział się na temat poezji i poety w swych utworach, w „Kordianie” i „Beniowskim”. Poeci tacy jak Krasiński czy Słowacki, uważali, że, aby poezja mogła właściwie spełniać swoją rolę, musi być przede wszystkim dobrze zrozumiana przez społeczeństwo. Poeci muszą pisać z miłości do ludzi, a nie do samej poezji. W okresie romantyzmu, natchnionego poetę uważano za pośrednika między Bogiem a człowiekiem, pełnił on rolę wysłannika Bożego. Nowe środki wyrazu pojawiające się w literaturze romantyzmu: fantastyka, folklor (elementy ludowe), romantyczne natchnienie, orient, czyli kultura bliskiego Wschodu. Poeci posługiwali się również językiem potocznym, prostym, komunikatywnym, zrozumiałym dla wszystkich. Do cech romantyzmu należą również irracjonalizm i metafizyka. Poezja miała często wartość świętą. Była ogromną wartością, ponieważ starała się dotrzeć do wnętrza człowieka. Dla romantyków najważniejsze były marzenia, plany, cel. Kierowali się oni głosem serca, a nie, jak w oświeceniu, rozumem. Celem życia romantyków była miłość. Miłość do kobiety, miłość do ojczyzny. To uczucie dominuje praktycznie w każdym utworze tej epoki. Rodzaje miłości: miłość rycerska, miłość mistyczna (dwoje ludzi jest stworzonych tylko dla siebie), miłość tkliwa (literatura sentymentalna), miłość romantyczna, charakteryzująca się ogromną namiętnością, nieodparta siła demoniczna, niestety bardzo często to miłość nieszczęśliwa, rozstania, często niszczy życie człowieka. Przykłady niektórych utworów romantycznych: Dumas „Dama kameliowa”, Stendhal „Czerwone i czarne”, Flaubert „Pani Bovary”. W dobie romantyzmu wykształciła się epistolografia, czyli pisanie listów, w których wyrażano swe uczucia, myśli, przemyślenia, a także stanbuchy, czyli pamiętniki, w których poeci, ważne osobistości, wpisywały swoje wiersze, dedykacje pod adresem właściciela tego pamiętnika.
