Polska zaczęła stawać się silnym państwem w Europie środkowej.
Dwa tygodnie po śmierci Kazimierza Wielkiego, król węgierski, Ludwik (1370 – 1382) stawił się, z Pragi w Krakowie. Odbywały się tam przygotowania do koronacji. Gdy doszło do koronacji Polska i Węgry znalazły się pod panowaniem jednego monarchy. Takie połączenie państw, gdzie jedynym czynnikiem jednoczącym jest jedna osoba nazywamy unią personalną. Polska była dla Ludwika krajem drugorzędnym. Po koronacji Ludwik wrócił na Węgry, a władzę w Polsce, w jego imieniu, sprawowała jego matka, Elżbieta Łokietkówna i panowie małopolscy.
Dynastia Andegawenów była związana z chorobą, w wyniku, której każdy potomek męski umierał przed 20 rokiem życia.
Ludwik Węgierski miał syna, który także zmarł w wieku 20 lat. Miał również dwie córki, których panowanie na Węgrzech nie sprawiało problemu (kobiety mogły panować).
W 1374 roku wydano przywilej koszycki, głównie dla rycerzy i kościoła, tylko po to, aby w Polsce mogła panować królowa, jedna z córek Ludwika.
Na mocy tego przywileju król zmniejszył podatek dla możnych panów 12 do 2 groszy, co w niedługim czasie spowodowało, że król Polski został pozbawiony pieniędzy. Na nałożenie wyższego podatku król musiał każdorazowo uzyskiwać uprzednią zgodę ogółu szlachty. Zobowiązał się także płacić szlachcie odszkodowanie za wszelkie straty, poniesione podczas wojen zagranicznych oraz do wykupu rycerzy z niewoli. Sytuacja ta sprawiła, że szlachta wykorzystała ją do rozszerzenia swoich przywilejów. Kierowała nią również nieufność do obcego władcy, który nie czuł się zobowiązany do dbania o interesy Polski. Obawiano się, że król będzie nakładał na społeczeństwo wysokie podatki, ale będzie je przeznaczał na dobro Węgier, a nie Polski. Brakowało niemal na wszystko. Zapanowała bieda, bo nie można było utrzymać ani ludu, ani rycerzy. Z jednej strony osłabiło to Polskę, a z drugiej przyczyniło się do rozwoju parlamentaryzmu.
Ludwik Węgierski kontynuował politykę Kazimierza Wielkiego, dzięki czemu nastąpiło ożywienie handlu na szlaku łączącym zachodnią Europę z Morzem Czarnym, nawiązano również kontakty z kupcami flandryjskimi. Nastąpiły złote czasy dla polskiego handlu.
Ludwik Węgierski zwany w swoim kraju Wielkim podporządkował sobie państwa bałkańskie, na krótko zawładnął również Neapolem. Uważany był za jednego z najpotężniejszych europejskich władców. Jednak panowanie Ludwika przyniosło Polsce utratę Sanoka i Drezdenka na rzecz Brandenburgii. Król zrzekł się również praw do Śląska. Kontrolę nad Rusią Halicką, przyłączoną do Węgier w 1377 r., oddał starostom węgierskim.
Nastąpił rozwój ośrodków miejskich. Król nadał nowe przywileje wielu miastom, m.in. Poznaniowi, Nowemu Sączowi, Bochni i Lublinowi.
Po śmierci Ludwika Węgierskiego w 1382 roku na tronie polskim zasiadła jego młodsza córka, Jadwiga, którą koronowano na króla Polski w 1384 roku. Jednak nastoletnia królowa nie sprawowała rządów, o sprawach państwa decydowała grupa możnych panów, świeckich i duchownych. Podjęli się oni wyboru męża dla młodej Jadwigi, kierując się oczywiście interesem państwa. Wybór padł na wielkiego księcia litewskiego Jagiełły, który w zamian za rękę młodej królowej zobowiązał się przyjąć wiarę chrześcijańską i schrystianizować Litwę.
