Demeter była postacią mityczną, występującą w micie o „Demeter i korze”. Była ona siostrą Zeusa, potężną i niezwykle piękną boginią plonów i urodzaju, pól i sadów. Nazywano ją Matką – Ziemią, bowiem jej stan emocjonalny odzwierciedlał się w przyrodzie. To ona była odpowiedzialna za urodzaj bądź nieurodzaj ziemi, to ona doglądała plonów i to jej dziękowano za udane zbiory. Demeter była kochającą i czułą matką Kory, dla której gotowa była zrobić wszystko. Obie często spacerowały po łąkach, zrywały kwiaty i doglądały plonów. Spędzały wspólnie każdą chwilę i cieszyły się sobą. Demeter dla dobra córki często ostrzegała ją, by nie zrywała kwiatu narcyza, bo spotka ją nieszczęście.
Jednak pewnego dnia wbrew przestrogom matki, Kora zerwała biały kwiat narcyza i została porwana przez Hadesa do podziemi. Demeter wpadła w rozpacz, wszędzie szukała swej ukochanej córki. Długo płakała po utracie dziecka i czuła ogromną pustkę. Cierpiącą matkę wyobrażano sobie jako starszą i siwiejącą, przygarbioną i wiecznie zapłakaną. Bogini ubrana była w lnianą szatę, a w dłoni trzymała poczerniały kłos. Była uosobieniem żalu i rozpaczy, kobietą nieszczęśliwą, której odebrano rzecz najcenniejszą, córkę.
Gdy Demeter dowiedziała się, że jej córka miała zostać żoną Hadesa bez jej zgody bogini zapałała srogim gniewem i rzuciła klątwę na ziemię, by ta nie wydała więcej plonów. Swój gniew skierowała głównie przeciw bogom, ale miał on również swoje tragiczne skutki dla ludzi, bo ziemia nie dawała już plonów, czyli pożywienia. W ten sposób chciała okazać swój przeciw dla losów ukochanej córki. Bogini długo nie dawała się przebłagać i była nieugięta w swej decyzji. Gdy jednak Zeus, patrząc na cierpienia ludzi, zdecydował się oddać córkę matce, Demeter znów była szczęśliwa i odczyniła klątwę. Zeus jednak postanowił, że Kora jedną trzecią roku spędzać będzie z mężem w podziemiach, natomiast dwie trzecie z ukochaną matką. Radość matki nie miała końca, bardzo się cieszyła na myśl o kolejnych dniach spędzonych z ukochanym dzieckiem. Na znak swojego szczęścia ponownie przywdziała jasne i kolorowe szaty ozdobione kwiatami. Od tej pory dni Kory spędzone z matką były radosne i ciepłe, które oznaczały wiosnę i lato, natomiast dni wypełnione płaczem na myśl o pożegnaniu z córką oznaczały jesień, a z kolei rozstanie z Korą i jej pobyt w podziemiach, a tym samym tęsknotę matki za córką oznaczały zimę.
Demeter była wspaniałą boginią, ale była również matką, która nade wszystko kochała swoje dziecko i pragnęła dla niego szczęścia. Gdy dowiedziała się o losie córki przestała myśleć o ludziach i całe swe uczucia skierowała na córkę i rozpaczaniu po niej. Potrafiła również srogo się rozgniewać i dać nauczkę Zeusowi rzucając klątwę na ziemię. Demeter była wspaniałą matką, dla której dobro dziecka było najważniejsze. Była boginią, jednak odczuwała jak człowiek, targały nią emocje, nastroje. Nawet przyroda jej współczuła, przestały rosnąć kwiaty, przestały kwilić ptaki. Przyroda cierpiała wraz ze swoją panią. Demeter była przykładem matki, która utraciła swoje dziecko, jednak potrafiła je odzyskać, chociaż po części, bo spędzała z nią trzy czwarte roku. Była uparta i wytrwała, dzielna i niezłomna. Te cechy, a przede wszystkim bezgraniczna miłość do córki, pozwoliły jej odzyskać dziecko. Demeter była wspaniałą postacią mityczną i przykładną, oddaną dziecku matką.
