Charakterystyka Cecylii Kolichowskiej bohaterki „Granicy” Zofii Nałkowskiej
Cecylia Kolichowska to jedna z bohaterek powieści społecznej „Granica” autorstwa Zofii Nałkowskiej. To zgorzkniała starsza pani, na której twarzy widoczne jest bezustanne zirytowanie i rozgoryczenie. Cecylia jest niemiła dla otoczenia, jako właściciel i zarządca kamienicy wykazuje się surowością wobec najbiedniejszych mieszkańców. Poprzez specyficzny podział budynku bohaterka stworzyła hierarchie społeczną, dzieląc lokale a tym samym ich właścicieli na lepszych i gorszych. Biedota zajmowała zagospodarowaną piwnicę wyższe pietra zamożniejsi ludzie, świat który zbudowała wokół siebie Cecylia był wyraźnie: „podzielony na pietra, na fronty i od podwórza, na strych i sutereny”
Choć kobieta jest już w wieku starczym, ciągle żyje marzeniami i przeszłością, próbuje kontrolować swoje życie tak by pozornie utrzymać ten stan tym samym nie potrafi się zestarzeć. Jej ciało ulega naturalnym przemianą jednak dusza i umysł pozostają „zatrzymane” w latach młodości. Wpływ na życie i postawę bohaterki z pewnością miały jej doświadczenia z przeszłości, jako dwukrotna wdowa przeżyła silne zawody miłosne. Pierwszy związek był wynikiem miłości, Cecylia idąc za głosem serca wyszła za maż za Konstantego Wąbrowskiego. Niestety partner zmienił się zaraz poślubnie, zaczął interesować się światem zewnętrznym, głosić niebezpieczne ówcześnie poglądu. W końcu pozostawił ją samą i wyemigrował w obawie przed aresztowaniem. Po czasie bohaterka dowiedział się z gazet o jego samobójstwie. Pomimo zawodu miłosnego Cecylia próbowała ponownie ułożyć sobie życie tym razem kierując się racjonalizmem i rozsądkiem. Niestety i ten wybór okazał się porażką, mąż rejent Aleksander jak sama stwierdziła okazał się: „ponurym erotomanem, więził ją w domu, nie pozwalał bywać między ludźmi, nie pozwalał się ubierać, tańczyć, podróżować”.
Wszystkie te negatywne doświadczenia wpłynęły więc na postawę bohaterki, gdy odziedziczyła po mężu kamienicę postanowiła sama nią zarządza. Stworzyła hierarchie, wyznaczył granicę pomiędzy ludźmi. Swą aparycja wzbudzając niechęć, świadomie odpychała od siebie innych wytwarzając kolejną barierę dzielącą ją przed światem.
Bohaterka przez cały utwór żyje miłością, nie potrafi realnie ocenić otaczającej jej rzeczywistości, zatrzymała się na pewnym etapie życie. Gdy zaczyna chorować jest pewna, że wyzdrowieje, nie dopuszcza do świadomości, że jej stare ciało może odmówić posłuszeństwa. Jej stan potęguje jej złość i rozgoryczenie, w momentach niemoty wyżywa się więc na opiekującej się nią Elżbiecie mając jej za złe młodość i energię. Kiedy w końcu zmęczona chorobą zaczyna dostrzegać prawdę, rozumie, że jedyne co pozostało jej do zrobienie w życiu to umrzeć.
