Jednym z bohaterów występujących w powieści H. Sienkiewicza pod tytułem „Potop” był Bogusław Radziwiłł. Był on stryjecznym bratem Janusza i księciem.
„Był to młody jeszcze człowiek, lat trzydziestu pięciu, a wyglądający najwyżej na dwadzieścia pięć(…) Książę bowiem wysoki był i silnie zbudowany, ale nad szerokimi jego ramionami wznosiła się głowa tak mała, jak gdyby z innego ciała zdjęta. Twarz miał również niezwykle drobną, prawie młodzieńczą, ale i w niej nie było proporcji, nos miał bowiem duży, rzymski, i ogromne oczy niewypowiedzianej piękności i blasku, z orlą prawie śmiałością spojrzenia. Wobec tych oczu i nosa reszta twarzy, okolonej w dodatku obfitymi puklami włosów, nikła prawie zupełnie; usta miał niemal dziecinne, nad nimi mały wąsik, ledwie pokrywający górną wargę. Delikatność cery, podniesiona różem i bielidłem, czyniła go podobnym do panny, a jednocześnie zuchwałość, duma i pewność siebie, malujące się w obliczu, nie pozwalały zapominać, iż jest ów słynny chercheur de noises, jako go przezywano na dworze francuskim, człowiek, u którego ostre słowo łatwo wychodzi z ust, ale szpada jeszcze bardziej z pochwy.”
Był to człowiek pełen sprzeczności. Z jednej strony był zniewieściałym mężczyzną, lubującym się w niemieckiej i francuskiej modzie, lubiącym makijaże i dobre pachnidła, zapatrzonym w siebie człowiekiem, a z drugiej strony silnym i walecznym, nie mającym sobie równych żołnierzem i doskonałym dowódcą, uwielbiającym polowania. Uwielbiał wszelkie rozrywki, towarzystwo i zabawy. Lubił kobiety i chętnie je uwodził, nie zwracając uwagi na ich stan cywilny.
Była to jednak postać negatywna, człowiek pozbawiony uczuć patriotyzmu i honoru. Był cynikiem, dla którego największą wartością był on sam. Troszczył się tylko o własny majątek i dobrobyt. Na tronie polskim pragnął zasiąść po śmierci swego brata Janusza, poślubiając jego córkę. W swych działaniach uciekał się do kłamstw, intryg, porwań i morderstw, zabijał każdego, kto mu się sprzeciwił lub nie chciał wykonać jego rozkazu.
Był to człowiek pozornie dbający o interesy narodu. Wśród ludu chciał uchodzić za wielkiego patriotę działającego dla dobra kraju. W rzeczywistości był osobą dwulicową i doskonale grał swoją rolę. Najbardziej zależało mu na nim samym i jego prywatnych interesach. W swych działaniach posługiwał się kłamstwem i intrygami. Pragnął poślubić Oleńkę Billewiczównę nie z miłości lecz dla pieniędzy i dla zemsty na Andrzeju Kmicicu, który odmówił z nim współpracy. Dla wrogów był okrutny i bezlitosny. Nie liczyły się dla niego: prawda, honor i patriotyzm. Zawsze obstawał przy ludziach, którzy zwyciężali. Nie był nikomu wierny ani oddany. Nigdy nie szukał usprawiedliwienia dla swoich czynów. „Był bardzo pewny siebie, ponieważ o jego wyczynach wojennych krążyły legendy. Samodzielnie zdobywał chorągwie i działa w bitwach, czując się na wojnie jak w swoim żywiole”. Jednak nie działał na korzyść własnego narodu, a przeciw niemu. Nie chciał wykorzystywać swoich zdolności i umiejętności dla polski, bo naród ten nie interesował go. Był człowiekiem pozbawionym poczucia polskości.
Bogusław Radziwiłł był czarnym charakterem utworu Sienkiewicza. Był cynikiem i zdrajcą, działał świadomie i z premedytacją na niekorzyść Polski. Był pozorantem, który chciał uchodzić za obrońcę narodu polskiego, a w rzeczywistości kompletnie nie interesowały go losy tego kraju. Martwił się wyłącznie o siebie i swoje sprawy. Był egoistą i zakłamanym do szpiku kości człowiekiem. Był osobą godną pogardy. Z całą pewnością zasługiwał na srogą karę za swoje czyny.
