Adam Mickiewicz w jednym ze swoich największych dzieł, w „ Panu Tadeuszu” dokonuje idealizacji ojczyzny, kraju dziecinnych lat. Poprzez harmonię, gościnność i porządek panujący w Soplicowie czytelnik poznaje idealne miejsce do życia. Wieszcz ukazuje tą krainę idylli, na wielu płaszczyznach.
Poeta w utworze prezentuje niecodzienne, wręcz malownicze opisy krajobrazów i przyrody. Bohaterzy mickiewiczowskiego dzieła żyją w zgodzie z przyrodą a rola natury także ma istotne znaczenie w ich codziennych obowiązkach. Rytm życia mieszkańców wyznacza przyroda. Mickiewicz poprzez ukazanie opisu stawów, wschodów i zachodów słońca, zobrazowania litewskiej puszczy czy lasów potęguje niezwykłość świata bohaterów. Wieszcz tak obrazuje, pełen melodii opis dwóch stawów:
„ Na finał szmerów i ptaszęcej wrzawy
Odezwały się chórem podwójnym dwa stawy,
Jako zaklęte w górach kaukaskich jeziora,
Milczące przez dzień cały, grające z wieczora (…)”.
Dziś te wręcz brzęczące w uszach dźwięki przyrody z „ Pana Tadeusza” uznawane są za jedne z najpiękniejszych w polskiej literaturze.
„Pan Tadeusz” jest dziełem podkreślającym tradycje, obrzędy i obyczaje panujące w tym soplicowym świecie. Kiedy wszyscy zapominają o dawnych obrzędach czy staropolskich zwyczajach w domu sędziego kultywuje się tradycje z pełną godnością. Młodzież ma szacunek wobec starszych, panuje porządek przy stole, do wieczerzy zasiada się ciągle z wielką uroczystością i taktem, na obiad zaprasza dźwięk dzwonu.
„ Dzwon ten, w każde południe krzyczący z poddasza,
Gości i czeladź domu na obiad zaprasza:
Tak było w dawnych licznych dworach we zwyczaju
I zostało się w domu Sędziego.”
Również bohaterowie epopei stanowią element arkadii. Choć postaci te nie są idealne Mickiewicz nie uwydatnia ich wad, wręcz przeciwnie wskazuje on na cechy, które mogą budzić podziw czytelnika. Zapewne najważniejszą cechą mieszkańców Soplicowa jest patriotyzm, który widoczny jest prawie wszystkich postaci utworu.
Tło historycznych wydarzeń, losy polski także składają się na wyjątkowość tej małej ojczyzny. Choć Polska przez lata była pod zaborami, a Polacy mogli zapomnieć jak żyje się w wolnym kraju, Mickiewicz ukazuje możliwość odzyskania przez ukochaną ojczyznę niepodległości przy boku Napoleona, który może pokonać Rosję i przywrócić Polakom wolność. Zdarzenia opisane w utworze zmierzają do szczęśliwego zakończenia i obudzenia w rodakach miłości do ojczyzny i wiary w lepsze jutro. Zapewne taki sposób ukazania losów tej przez lata zniewolonej ojczyzny ma działać ku pokrzepieniu polskich serc.
Soplicowo w utworze Mickiewicza nie tylko stanowi „ centrum polszczyzny”, ale jest także idealnym miejscem do życia. Ludzie są tam szczęśliwi, a życie mija im na harmonii i spokoju. Dla bohaterów epopei miejsce to jest kraina szczęścia i bezpieczeństwa, gdzie, jak powiedział Bartek Prusak:
„(…)Tam się człowiek napije, nadysze Ojczyzny!”
