Wypracowania z lektur liceum, technikum

Dziady cz. II i IV powstały w czasach Wileńskich, czyli gdy Mickiewicz studiował w Wilnie oraz Kownie, gdzie był nauczycielem. II cz. Dziadów była związana z obrzędem Dziadów. Był to obrzęd jeszcze pogański. Z dawnych czasów został jeszcze zwyczaj, gdy szli ludzie na cmentarz, kładąc pożywienie i wierząc, że takie jedzenie jest potrzebne zmarłym. Zbierali się również w kaplicach cmentarnych wywołując duchy. Akcja utworu dzieje się w kaplicy, w nocy

Szekspiryzm w literaturze romantycznej Wstępną fazę rozwoju romantyzmu datuje się na 1822 – 1830, twórcy  polscy zaczynają realizować założenia epoki, wyraźnym staje się powrócenie do ludowości, na nowo odżywają baśnie, legendy i fantastyczne postacie. Rozwój twórczości wiąże się również, z tłumaczeniem na język ojczysty zagranicznych dzieł o tej tematyce. Szekspiryzm stanowi jeden z wyraźniejszych elementów, który uwidocznił się w literaturze romantycznej. Chcąc wyjaśnić najogólniej to pojęcie, należy stwierdzić że jest

Adam Mickiewicz życie i twórczość Adam Mickiewicz to jeden z najwybitniejszych pisarzy, poetów polskich, warto zauważyć, że jest to główny przedstawiciel epoki romantyzmu w Polsce. Koleje jego życia powiązane były z wpływami epoki oraz wydarzeniami historycznymi, dlatego też tak ważnym jest właściwa znajomość życiorysu, to on bowiem kształtował działalność Mickiewicza. Należy wskazać pięć głównych etapów twórczości poety: I etap – dzieciństwo. Adam Mickiewicz urodził się 1798 roku w Zaosiu. Rodzina

„Miłosierdzie gminy” Marii Konopnickiej opowiada o problemie ludzi starych, niepotrafiących zapracować na własne utrzymanie, którym na pomoc stanął radca gminy. Wpadł on na pomysł, by za niewielką dopłatą gminy, osoby starsze brane były pod opiekę innych rodzin. Urzędnicy uważali to za wspaniały pomysł na rozwiązanie problemu tych ludzi. Niestety nie było to tak wspaniałomyślne, jakby się wydawało, gdyż spotkania te odbywały się w formie licytacji zwierząt, które musiały pokazywać żeby,

Spór klasyków z romantykami Bardzo głośnym w epoce romantyzmu był rozdźwięk jaki zapanował pomiędzy zwolennikami poprzednich założeń – klasykami a romantykami. Na czele grupy przedstawicieli dawnych założeń stanęli : Śniadecki, Kajetan, Koźmian, Osiński, Dmochowski, zaciekle wygłaszali oni swe morały atakując młodych i nie doświadczonych zwolenników naradzająco się nurtu. W grupie reprezentującej epokę romantyzmu wymienić należy: Brodzińskiego, Mickiewicza i Mochnackiego. Spór rozpoczął się w 1818 roku, to teoretyczny początek epoki, pojawiło

Tartuffe jest tytułowym Świętoszkiem sztuki Moliera. Jest to mężczyzna w średnim wieku, o okrągłych kształtach i rumianej twarzy. Tartuffe posiada niezwykły urok osobisty, dzięki któremu doskonale potrafi manipulować ludźmi i ich oczarować. Z pozoru to pobożny i skromny człowiek, niemal asceta. Wśród ludzi uchodzi za niezwykle cnotliwego człowieka, który chętnie pomaga biednym. Swym postępowaniem i wielką religijnością zdobywa zaufanie Orgona, który zauroczony nim zaprasza Tartuffe do swojego domu. W rzeczywistości

„Wielka Improwizacja” to liryczny monolog. Dotyczy ona spraw Konrada jako poety oraz jako patrioty, dlatego też możnaby podzielić tę Improwizację na dwie części. W pierwszej Konrad podkreśla, że jest samotny jako twórca. Samotność ta spowodowana jest tym, że czytelnicy nie rozumieją myśli zawartych w jego wierszach. Nie rozumieją tego, co on w ten sposób im przekazuje. Nazywa siebie mistrzem. Podkreśla, że ma władzę nad wszystkimi poetami, nad całą swoją twórczością.

Harpagon jest tytułowym bohaterem dramatu Moliera, Pt: „Skąpiec”. Jest to około sześćdziesięcioletni mężczyzna, dla którego najważniejsze w życiu są tylko pieniądze. Harpagon to szczupły i wątły mężczyzna, ale niezwykle żywotny i ruchliwy. Ubiera się niezwykle skromnie, bo oszczędza niemal na wszystkim. Nosi okulary. Harpagon ma dwoje dorosłych dzieci Kleanta i Elizę, o które się nie troszczy. Jest wobec nich obojętny i szorstki, nie okazuje im życzliwości i ojcowskiej miłości. Podejmuje

Ignacy Krasicki urodził się 3. II. 1735 r. w Dubiecku, zmarł 14. II. 1801 r. w Berlinie. Pochodził ze zubożałej rodziny magnackiej. W latach 1743 – 1750 uczęszczał do szkół jezuickich we Lwowie. Od 1751 do 1754 r. przebywał w seminarium misjonarzy w Warszawie, a w latach 1759 – 1761 studiował w Rzymie. Przed święceniami, w roku 1759 został kanonikiem kijowskim i przemyskim. Po śmierci Augusta III w 1763 roku