4

Średniowiecze charakterystyka epoki Nazwa epoki średniowiecze inaczej „wieki średnie” powstała za sprawą twórców renesansu, to oni bowiem tym terminem określali okres pomiędzy starożytnością, poprzednią epoką a współczesnym im czasem. Uznawano również, że średniowiecze było okresem przestoju pomiędzy światłym antykiem a czasami nowożytnymi. Należy zaznaczyć, że przyjęta nazwa posiadała zabarwienie lekceważące, przedstawiciele odrodzenia zarzucali bowiem swoim poprzednikom ciemnotę oraz zacofanie. Ich zdaniem porzucono światłą wiedze antyczną na rzecz zabobonów stąd wielokrotnie

Gatunki literackie dominujące w epoce średniowiecza W każdej epoce literackiej można wymienić i scharakteryzować szereg gatunków literackich, które jakoby ją reprezentują. Oznacza to, że ówcześni skłaniają się z uznanych przez siebie względów do wybranych form mających określać ich przemyślenia, światopoglądy, główne ideologie i filozofie. W epoce średniowiecza należy wyróżnić dwa rodzaje gatunków literackich: pierwsze zostały przyjęte ze starożytności i zalicza się do nich: pieśni, tragedię, komedię, historię oraz satyrę. A

Średniowiecze- hasła epoki, ściąga Pareneza i literatura parenetyczna – termin ten dosłownie oznacza pouczenie stąd też literatura parenetyczna to wszelkie utwory, które zawierały swoiste rady, wzory postępowania. W każdej epoce są to odrębne ideału, które ówcześnie stawały się modne i miały wpływ na kształtowanie światopoglądu społeczeństwa. Wzorce parenetyczne – to wszelkie wzorce osobowe będące nośnikiem cech modnych w danej epoce. Dani bohaterowie prezentują  swym życiem postawy i zachowania godne naśladowania.

Zabytki języka polskiego – podział i rodzaje Zabytki języka polskiego obejmują nie tylko najstarsze polskie teksty bogate w archaizmu leksykalne czy fonetyczne ale także pojedyncze polskie nazwy czy słowa, które można odnaleźć w historycznych dokumentach. To właśnie z tego względu podejmując się omawiania tematyki zawsze konkretny zabytek językowy należy zaliczyć do konkretnego działu. Zabytki języka polskiego dzielimy bowiem na następujące grupy: 1.Najdawniejsze – nazwy polskie w tekstach łacińskich, w tym

Średniowiecze- obyczaje epoki na podstawie ówczesnej literatury W każdej epoce dorobek literacki staje się niezbitym obrazem społeczeństwa. Sposób myślenia, postrzegania i życia ludzi określa bowiem niepowtarzalny światopogląd, który nadaje kształt ówczesnej rzeczywistości. Obyczaje ludzi średniowiecza z pewnością odnajdziemy w takich dziełach jak Bogurodzica, liryki maryjne czy choćby w „Pieśni o Rolandzie”. Zaświadczają one o niezwykłej relacji Bóg –człowiek, dominacji kościoła oraz przeświadczeniu ludzi, iż zbliżanie się do Stwórcy, wyzbywanie ziemskich

Relacja Bóg – człowiek w średniowieczu Średniowiecze to epoka zdominowana przez specyficzne relacje Bóg – człowiek, to one bowiem stanowiły podstawę światopoglądu kształtującego myślenie i życie społeczeństw. Cechą charakterystyczną epoki był teocentryzm czyli umieszczenie w centrum zainteresowań kultury, literatury, sztuki i filozofii Boga. Stwórca jako istota najwyższa, niemożna do określenia reprezentowała system wartości średniowiecznych, wśród nich znajduje się: harmonia, dobro, piękno, prawda. Człowiek jako stworzenie boże musiał całkowicie podporządkować się

Historyczne procesy fonetyczne języka polskiego Palatelizacja spółgłosek tylnojęzycznych – to proces fonetyczny, który stosowany był jeszcze na gruncie języka prasłowiańskiego czyli przodka języka polskiego z którego wykształciły się języki słowiańskie. Palatelizację należy określić jako zmiękczenie, spółgłoski tylnojęzyczne to natomiast :”k”, „g” i „ch”. Podlegały one zmiękczeniu w momencie występowania w sąsiedztwie samogłoski przedniej np.: „e”, „ę”. Wówczas k przechodziło w „c”, „cz”:”g”=”dz”; ”ch”=”cz”,”sz” np.: noga – nodze. Przegłos polski –

Szlachta w Polsce stanowiła liczną grupę, gdyż ok. 10 % całej ludności. Była ona bardzo zróżnicowana pod względem majątkowym. Najbogatszą, acz nie najliczniejszą grupę stanowili magnaci, w których posiadaniu znajdowały się prywatne miasta i liczne wioski. Nazywani byli też karmazynami – od kolorów strojów, które nosili. Kolejną grupę stanowiła szlachta średnia, która była najliczniejszą grupą. Jej majątek składał się zwykle z jednej lub kilku  wiosek. Osiągali z nich wystarczające dochody,

Renesans – najwięksi myśliciele. Epokę renesansu ukształtowały ważne wydarzenia historyczne, zalicza się do nich: odkrycia geograficzne, kształtowanie silnych państw, wynalezienie druku oraz humanizm i reformację. To dzięki tym zjawiskom mógł prężnie rozwijać się nowy światopogląd. Szczególną uwagę należy również zwrócić na myślicieli europejskich, to oni bowiem poprzez prezentację filozofii i własnych założeń inspirowali rozwój epoki. Do najbardziej znanych zaliczyć należy: Erazm z Rotterdamu – to jeden z czołowych przedstawicieli głównego