JULIUSZ SŁOWACKI herbu Leliwa urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu a zmarł 3 kwietnia 1849 roku w Paryżu. Przyczyną śmierci w tak młodym wieku była gruźlica. Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych i najznamienitszych poetów polskich epoki romantyzmu. Był dramaturgiem i epistolografem. Należy do grona Wieszczów Narodowych, w skład, którego wchodzą takie znakomitości jak Adam Mickiewicz i Krasiński. Poza twórczością poetycką przypisać mu można powstanie filozofii genezyjskiej.
W swych utworach Słowacki poruszał takie problemy jak walka narodowowyzwoleńcza, przeszłość narodu oraz przyczyny niewoli. Dzieła wychodzące spod jego pióra charakteryzował mistycyzm, bogata wyobraźnia, niezliczone poetyckie przenośnie. Miał wielki wpływ na późniejszych poetów Młodej Polski oraz Dwudziestolecia międzywojennego w Polsce.
Pochodził z Krzemieńca leżącego w południowo-wschodniej części dawnej Rzeczpospolitej. Jego ojciec był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim i Uniwersytecie Wileńskim. Matką jego była Salomea z Januszewskich, która po śmierci męża sama zajmowała się wychowaniem syna.
Słowacki po ukończeniu studiów prawniczych w Wilnie i po wybuchu powstania listopadowego wyruszył do Londynu z misją dyplomatyczną Rządu Narodowego. Pozostał na emigracji już do końca swych dni. Jedynie już w chwili choroby postanowił wrócić do Wielkopolski by wziąć udział w powstaniu, czego nie udało mu się zrealizować.We Francji debiutował w 1830 roku powieścią poetycką „Hugo”.
W jego dorobku wyróżnić można między innymi:
Grób Agamemnona, Hymn o zachodzie słońca na morzu, Odpowiedź na “Psalmy przyszłości”, Testament mój, Jan Bielecki, Lambro.
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum