WŁADYSŁAW STANISŁAW REYMONT urodził się 7 maja 1867 roku we wsi Kobiele Wielkie pod Radomskiem, zmarł 5 grudnia 1925 roku w Warszawie, gdzie został również pochowany. Jego ojciec był organistą. Wczesne lata spędził w Tuszynie. Uczył się krawiectwa, a w roku 1883 uzyskał świadectwo z II klasy Warszawskiej Szkoły Niedzielno-Rzemieślniczej. Rok później został wyzwolony na czeladnika. W następnych latach aż do roku 1887 występował w wędrownych trupach aktorskich.
W roku 1893 przeprowadził się do Warszawy gdzie w całości poświęcił się swej twórczości literackiej. W latach późniejszych bardzo dużo podróżował odwiedzając między innymi Włochy, Berlin, Brukselę, Londyn i Paryż. W roku 1902 wstąpił w związek małżeński z Aurelią z Szacsznajderów Szabłowksą i wyjechał do Francji.
W roku 1917 otrzymał nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności za „Chłopów”, a w 1924 za to samo dzieło otrzymał nagrodę Nobla. Swój debiut miał w roku 1892 jednocześnie jako publicysta oraz nowelista . W swych pierwszych działach skupiał się na ukazaniu „chłopskiego bytowania”, a także życie szlachty, mieszczan, aktorów i kolejarzy. Uważał, że dobre i prawdziwe życie to takie, które człowiek wiedzie na wsi. Życie mieszczańskie nie jest naturalne więc jest złe.
Do grona najsłynniejszych jego dzieł zaliczyć można: powieści – Chłopi, Komediantka, Fermenty, reportaż – Pielgrzymka do Jasnej Góry, Ziemia obiecana oraz opowiadania – Sąd, Ave Patria, Burza, Tęsknota.
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum