Polski Mesjanizm, to specyficzny i charakterystyczny wyłącznie dla Polski, nurt filozoficzny. Największy rozwój nurtu tego przypadł na XIX wiek, a dokładniej w okresie między powstaniami. Filozofia ta charakteryzuje się głównie tym, że z jednej strony posiada tendencję do tworzenia spekulatywnych systemów metafizycznych, a z drugiej zaś, do reformowania świata za pomocą filozofii. Ważną cechą było również przekonanie, iż Polacy w znaczeniu narodowym, wyróżniają się wybitnymi cechami charakteru, wyróżniającymi ich na tle pozostałych narodów(przekonanie to było akurat, dość częstym zjawiskiem wśród innych narodów).
Nurt ten, na tle innych wyróżniał się tym, że w Polsce wśród żydowskiej ludności zawiązywały się sekty, na czele których stawał przywódca okrzyknięty mesjaszem. Prawdopodobnie miało to wpływ na fakt, iż w okresie baroku w filozofii sarmatyzmu, pojawiać zaczęły się pierwsze zapędy mesjanistyczne. „Mesjanizm romantyczny zrodził się z tradycji judeochrześcijańskich, ale odwoływał się do wizji umęczonego Jezusa Mesjasza (słowiańszczyzna, Polska) mającego zbawić i połączyć grzeszników (inne narody Europy).” [wikipedia]