Notacja polska, zapis przedrostkowy, Notacja Łukasiewicza – sposób zapisu wyrażeń logicznych (a później arytmetycznych), podający najpierw operator, a potem operandy (argumenty). Został przedstawiony w 1920 roku przez polskiego filozofa i logika Jana Łukasiewicza. Różniła się ona od zapisów nawiasowych używanych w dziełach formalizmu logicznego. Notacja ta pozwala na łatwiejsze przeprowadzanie operacji na formułach o znacznej długości; formuły krótsze wydają się bardziej “intuitywne”. Notacja ta używana jest w logice znacznie rzadziej niż notacja nawiasowa.
Obecnie informatyka jest jedynym polem, gdzie notacja ta jest wciąż popularna, zwłaszcza w wersji tzw. Odwrotnej notacji polskiej (ONP, ang. Reverse Polish Notation, RPN) zwanej też “Azciweisakul notation” (Notacja Azciweisakuł – „Łukasiewicza” pisane od tyłu). Zapis przedrostkowy stał się podstawą edukacyjnego języka programowania Logo, Tcl, Lisp.