Martwa natura- to rodzaj kompozycji złożonej z przedmiotów codziennego użytku- naczyń, mebli, tkanin, a także kwiatów, owoców czy upolowanych zwierząt. Motyw ten występował już w starożytnym malarstwie hellenistycznym, a począwszy od XVI w. stał się autonomiczną formą malarską, którą do perfekcji doprowadzili mistrzowie niderlandzcy. Elementów martwej natury szukamy wśród z pozoru banalnych przedmiotów życia codziennego. Inspiracją mogą być szklane butelki, ceramiczne naczynia czy udrapowane tkaniny.
Zwyczajne, często bezwartościowe, zniszczone przedmioty znalezione na strychach lub targach staroci zestawione ze świeżymi owocami lub kwiatami stają się atrakcyjnymi układami. Możemy tworzyć je w oparciu o monochromatyczną gamę barwną lub kontrastową, pamiętając o tym, by różnicować materię i formę przedmiotów. Aby stać się inspiracją do poszukiwań artystycznych, musze one być atrakcyjne dla nas samych. Wybitnymi twórcami martwej natury byli: W.C. Heda, Pieter Claesz, Willem Kalf. W XVIII w. martwa natura była też popularna we Francji i Hiszpanii, stosowana też jako motyw w sztuce dekoracyjnej.