Ignacy Krasicki urodził się 3 lutego 1735 roku w Dubiecku, zmarł natomiast w Berlinie 14 marca 1801 roku. Posiadał tytuł hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego, który należał do jego rodziny. Jego ojciec Jan Boży Krasicki był kasztelanem chełmińskim i senatorem Rzeczpospolitej. Matką Ignacego byłą Anna Starzechowska. Miał liczne rodzeństwo składające się z dwóch sióstr i czterech braci.
Z racji swego pochodzenia otrzymał staranne wykształcenie, a za namową rodziców wybrał, razem z dwoma swoimi braćmi, drogę duchową. Jak sam później pisze zrobił to dla pieniędzy i Boga. Lata czterdzieste spędził w Jezuickim Kolegium Lwowskim, gdzie pobierał naukę. Na początku lat pięćdziesiątych (1751) wstąpił do seminarium duchownego misjonarzy przy kościele Św. Krzyża w Warszawie. Święcenia kapłańskie otrzymał osiem lat później.
Będąc młodym księdzem przebywał dwa lata na studiach w Rzymie. Powrócił w roku 1763, obejmując jednocześnie stanowisko sekretarza prymasa Władysława Aleksandra Łubieńskiego, nawiązując przyjaźń z młodym Poniatowskim. Kiedy Stanisław II August Poniatowski został królem dla Krasickiego rozpoczął się nowy okres w życiu, okres robienia kariery duchownego.
Bardzo szybko kapelan królewski Ignacy Krasicki otrzymał biskupstwo warmińskie, tytuł książęcy oraz godność senatora Rzeczpospolitej. U schyłku swego życia mianowany został arcybiskupem gnieźnieńskim. Zapamiętany został jednak, jako znakomity prozaik, poeta i publicysta. Uważany jest za głównego przedstawiciela oświecenia w Polsce. Jego twórczość to w większości bajki, satyry oraz poematy heroikomiczne, do których należą: Antymonachomachia, Monachomachia, Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki, Myszeida, Żona modna, Pijaństwo, Hymn do miłości Ojczyzny.
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum