Jan Kasprowicz był znakomitym polskim poetą, dramaturgiem i krytykiem literackim. Był jednym z wybitniejszych przedstawicieli Młodej Polski. Urodził się 12 grudnia 1860 roku w Szymborzu pod Inowrocławiem, zmarł natomiast 1 sierpnia 1926 roku w Poroninie. Jego ojcem był prosty chłop, analfabeta. Jan był jednym z czternaściorga jego dzieci. Od roku 1870 pobierał naukę w pruskich gimnazjach mieszczących się w Inowrocławiu, Opolu, Raciborzu i Poznaniu. Maturę zdał w roku 1884 w Poznaniu. Po zdaniu matury przez cztery kolejne lata studiował na Uniwersytecie Wrocławskim. Dwa lata później, czyli w roku 1886 poślubił Teodozję Szymańską, niestety małżeństwo to zdołało przetrwać jedynie kilka miesięcy.
W roku 1887 Kasprowicz był dwukrotnie aresztowany, aż w końcu skazany został na 6 miesięcy więzienia. Przyczyną aresztowania była jego działalność socjalistyczna. Jego kolejne małżeństwo zawarte w 1893 roku rozpadło się po 8 latach. Na początku XX wieku a dokładniej w roku 1904 Kasprowicz zdobył tytuł doktorancki na Uniwersytecie Lwowskim.
Swój talent objawiał już w szkole pisząc jeszcze nie do końca dojrzałe teksty. Przełom nastąpił podczas studiów, kiedy to utwory jego stały się zauważalnie bardziej dojrzałe i dopracowane. Twórczość z początku skupiająca się na sytuacji kulturowej Niemiec, bardzo szybko przeobraziła się w dzieła odnoszące się bezpośrednio do tematyki chłopskiej.
W jego dorobku artystycznym znaleźć można takie dzieła jak: Z chałupy, Chrystus, Z chłopskiego zagonu, Świat się kończy, Ginącemu światu, Księga ubogich, Hymny, Cisza wieczorna.
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum