Ekspresjonizm (łac. expressio – wyrażać) to wyrazistość, siła oddziaływania dzieła na odbiorcę, na emocjonalną sferę jego psychiki. kluczową rolę w powstaniu ekspresjonizmu odegrała psychologia ( teoria psychoanalizy Z. Freuda) i filozofia (F. Nietzsche) oraz twórczość Vincenta van Gogha i fowistów. Kierunek ten narodził się w 1905 roku w Niemczech, a jego głównym założeniem było wyrażenie stanu duchowego artysty.
Wrażeniowości impresjonizmu ekspresjoniści przeciwstawiali psychologiczną głębię oraz przeżycia wewnętrzne i psychiczne człowieka. Stosowali kontrastowe zestawienie czystych plam barwnych obok ciemnych i monochromatycznych- w ten sposób tworząc obrazy przesycone ciężkim, ponurym, pełnym niepokoju nastrojem. Dynamikę i silny ładunek emocjonalny osiągali za pomocą świadomych deformacji natury, naruszając zasady tradycyjnej perspektywy i anatomii. Tematów szukali w otaczającej ich rzeczywistości- codzienne życie miejskie, sceny kawiarnianie, przedstawienia cyrkowe, portret- którą traktowali symbolicznie i uniwersalnie pozbawiając ją cech indywidualnych.
Ekspresjonizm podkreślił istotę stanu emocjonalnego artysty jako podstawę procesu twórczego, wyzwalając sztukę z ram ładu i harmonii. Stworzył odrębną rzeczywistość równoległą do tej, która otacza nas na co dzień.