Adam Mickiewicz życie i twórczość
Adam Mickiewicz to jeden z najwybitniejszych pisarzy, poetów polskich, warto zauważyć, że jest to główny przedstawiciel epoki romantyzmu w Polsce. Koleje jego życia powiązane były z wpływami epoki oraz wydarzeniami historycznymi, dlatego też tak ważnym jest właściwa znajomość życiorysu, to on bowiem kształtował działalność Mickiewicza. Należy wskazać pięć głównych etapów twórczości poety:
I etap – dzieciństwo. Adam Mickiewicz urodził się 1798 roku w Zaosiu. Rodzina autora pochodziła z zamożnej szlachty, ojciec był obrońcą sądowym. Pierwszą szkołę do jakiej uczęszczał Mickiewicz prowadzili dominikanie, po śmierci ojca w roku 1813 Mickiewicz przez trzy lata przebywał jeszcze w szkole, następnie opuścił ją i rozpoczął studia na Uniwersytecie Wileńskim.
II etap zwany „wileńsko – kowieńskim” nawołuje do nazw miast w których mieściły się szkoły autora, najpierw bowiem studiował w Wilnie a następnie w latach 1816 do 1819 pracował w szkole w Kownie. Praca, którą wykonywał miała na celu uzbieranie pieniędzy na spłatę długów zaciągniętych na poczet studiów. Był to z pewnością ciężki etap, żmudna praca mijała się bowiem z zainteresowaniami poety. W okresie tym jako odskocznie można więc traktować powstałe dzieła: 1822-Ballady i romanse,1823-Grażyna,1823 Dziady cześć II i IV. Przepełniała je ludowość, fascynacja legendami i folklorem litewskim. Należy wskazać, że w okresie tym szereg wpływów odcisnęło się na rozwoju artysty, przede wszystkim nawiązał on szerokie znajomości ze studentami wstępując do związku filomatów i filaretów. To w tedy stworzył swe pierwsze dzieła – manifesty programowe: Pieśń filaretów oraz Odę do młodości 1820. Tu autor przeżył również pierwszy miłosny zawód. Będąc zakochanym w Maryli Wereszczakównie spotkał się z rozczarowaniem. Rodzinna panny odrzuciła kandydaturę Mickiewicza wskazując, iż jako nie zamożny student stanowi nie odpowiednią partię. Panna została wydana wkrótce, za bogatego hrabiego. Mickiewicz ożenił się później jednak te negatywne doświadczenia odcisnęły ślad w jego dziełach.
III etap zwany jest „rosyjskim”. To jeden z tragiczniejszych okresów, w roku 1823 wykryto związek filomatów do którego należał poeta, za sprawą rozpoczynającego się procesu Mickiewicz początkowo został uwięziony w Wilnie a następnie zesłany do Rosji. Przebywając na obczyźnie poznał i zaprzyjaźnił się z innymi literackimi buntownikami jak : Bestużew, Puszkin czy Rylejew. Przebywał w takich miejscowościach jak Petersburg, Krym Odessa i Moskwa. Wszystkie nowe przeżycia sprawiły, że powstały dwa dzieła: Sonety Krymskie – 1826 oraz Konrad Wallenrod- 1828.
IV etap „drezdeński”. Od nazwy tego etapu pochodzi nazwa III część Dziadów powstałych w roku 1832 zwanych drezdeńskimi. W roku 1929 za sprawą przyjaciół Mickiewicz opuścił Rosje, gdy dotarł do Włoch dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego -1830. Jako oddany patriota postanowił niezwłocznie wyruszyć do Polski i wesprzeć w walce rodaków. W tym miejscu pojawia się nie wyjaśniony wątek życia poety, nikt bowiem nie wie dlaczego jeszcze w roku 1831 będąc w Paryżu oczekiwał na możliwość przybycia do ojczyzny. Gdy w końcu zrealizował plan nie przedostał się do Królestwa i ostatecznie nie wziął udziału w powstaniu. W roku 1832 podążył z falą emigrantów i osiadł w Dreźnie. 31 lipca 1832 roku powrócił do Paryża gdzie pozostał na dłużej tworząc następujące utwory: Śmierć pułkownika, reduta Ordona- 1831.
V etap Paryż. To ostatni etap życia poety, okazuje się bowiem, że na stałe pozostał we francuskiej stolicy, niekiedy jedynie wyruszał w podróże. 1834 ożenił się z Cecylią Kolichowską. Jednym z miejsc podróży była Lozanna, to tu powstał w 1839/49 roku cykl Liryki lozańskie. Po powrocie przejął katedrę literatury słowiańskiej w paryskim College de France tu również pojawił się tzw „towianizm” będący wynikiem znajomości autora z Andrzejem Towiańskim, jego pełne tajemniczości przepowiednie o życiu Europu zafascynowały Mickiewicza. W roku 1848 gdy nastał Wiosna ludów autor dokonywał próby organizacji Legionów polskich mogących wesprzeć walkę ojczyzny, niestety próba ta nie powiodła się. Gdy na nowo powrócił do Paryża podjął działalność publicystyczną na łamach „Trybuny ludów”. Ostatnie lata były tragiczne dla autora, jego żona walczyła z ciężką chorobą on sam stracił prace i musiał objąć posadę bibliotekarza. 1855 roku Mickiewicz podjął ostatnia próbę walki narodowowyzwoleńczej. Biorąc udział w wojnie krymskiej pragnął stworzyć oddziały mające odeprzeć atak Rosjan, niestety było to ostatnie wyzwanie poety w roku 1855 26 listopada zmarł w Konstantynopolu po długotrwałej walce z chorobą.
