Zbyszko z Bogdańca jest jednym z głównych bohaterów powieści H. Sienkiewicza „Krzyżacy”.
Był to młodzian wysoki, dobrze zbudowany, miał gęste jasne włosy, wesołe spojrzenie i niebieskie oczy. Miał zgrabną i męską sylwetkę. Pochodził ze szlacheckiego rodu „Tępa Podkowa”.
Zbyszko był sierotą, opiekował się nim jego stryj, Maćko, z którym postanowił zaciągnąć się do wojska. Uczestniczyli razem w wielu wyprawach wojennych.
Początkowo był popędliwy, żądny walk i pojedynków, rycerskiej chwały. Brakowało mu zdrowego rozsądku. Bywał porywczy. Doskonale władał bronią.
Zbyszko był dzielnym, odważnym i honorowym rycerzem. Żył według kodeksu, ale często działał spontanicznie i bez namysłu. Był porywczym młodzieńcem, często działał pod wpływem impulsu i emocji. Raz napadając na krzyżackiego posła naraził się polskiemu królowi, bo złamał prawo rycerskie. Brak pohamowania omal nie przepłacił życiem. Został skazany na śmierć, z której wybawiła go Danuśka, nakładając mu na głowę białą chustę.
Zbyszko był walecznym, ale i dumnym rycerzem, nie potrafił darować zniewagi.
Był niezwykle ambitny, z uporem dążył do wyznaczonego sobie celu. Potrafił trafnie oceniać sytuacje, zdawał sobie sprawę z zagrożenia ze strony Krzyżaków.
Jego damą serca była Danusia Jurandówna, której był wierny do końca. Była przez krótki czas jego żoną. Gdy porwali ją Krzyżacy, szukał jej bez wytchnienia z narażeniem własnego życia. Kochał ją z całego serca i nie mógł pogodzić się z jej stratą. Godnie pomścił jej śmierć, zabijając jej prześladowców.
Miał dobre i wrażliwe serce, przyjął do swego orszaku Sanderusa, handlarza relikwiami, który zginąłby za pewne w lesie pożarty przez wilki.
Zbyszko był niezwykle uparty i trudno go było nakłonić do posłuszeństwa. Miał bardzo silny charakter. Ciężko mu było dostosować się do zasad kodeksu rycerskiego. Z czasem jednak stał się im wierny i oddany. Był prawym, uczciwym i szczerym człowiekiem. Oddany bez reszty dobrej sprawie. Walczył za kraj, bronił honoru. Był optymistą i nie poddawał się w trudnych i ciężkich chwilach. Był bardzo wytrwały, nie załamywał się.
Zawsze dotrzymywał słowa. Potrafił zdobywać przychylność i przyjaźń ludzi. Przekonał do siebie nawet Juranda ze Spychowa, ojca Danuśki, który długo był mu niechętny.
Zbyszko był dobrym, troskliwym i opiekuńczym człowiekiem, z wielkim oddaniem opiekował się chorym stryjem. Był do niego bardzo przywiązany. Szanował go, choć nie zawsze był mu posłuszny.
Jest mężny i zahartowany w boju, zręczny i niezwykle silny. Nie boi się podejmować ryzyka.
Po śmierci Danusi i wypełnieniu ślubów przekonuje się, że kocha Jagienkę, żeni się z nią, mają razem dzieci. Jest oddanym i kochającym mężem, ale i ojcem czworga dzieci. Jednak przede wszystkim pozostaje wierny ojczyźnie i królowi. Wyrusza na wojnę z Krzyżakami i bierze udział w bitwie pod Grunwaldem. W oczach szlachty, Zbyszko jest wzorem prawdziwego rycerza, bo z nieokrzesanego, porywczego młokosa, staje się dzielnym, mężnym i walecznym rycerzem, wiernym królowi i gotowym oddać życie za ojczyznę.
Zbyszko jest postacią dynamiczną. Po wielu tragicznych wydarzeniach, jakie miały miejsce w jego życiu, dokonuje się w nim wielka i pozytywna przemiana. Chłopak dorasta i dojrzewa emocjonalnie. Staje się prawdziwym rozważnym mężczyzną, który potrafi podejmować właściwe i mądre decyzje. Jest oddany rodzinie i ojczyźnie.
Zbyszko z Bogdańca, z całą pewnością jest wzorem bohatera, ideałem średniowiecznego rycerza.
