Harpagon jest tytułowym bohaterem dramatu Moliera, Pt: „Skąpiec”.
Jest to około sześćdziesięcioletni mężczyzna, dla którego najważniejsze w życiu są tylko pieniądze.
Harpagon to szczupły i wątły mężczyzna, ale niezwykle żywotny i ruchliwy. Ubiera się niezwykle skromnie, bo oszczędza niemal na wszystkim. Nosi okulary.
Harpagon ma dwoje dorosłych dzieci Kleanta i Elizę, o które się nie troszczy. Jest wobec nich obojętny i szorstki, nie okazuje im życzliwości i ojcowskiej miłości. Podejmuje za nie niemal wszystkie życiowe decyzje. Nawet w stosunku do nich okazuje chciwość i skąpstwo. Swą córkę chce wydać za Anzelma, bo ten nie chce jej posagu. Jest wobec córki opryskliwy i niemiły. W stosunku do syna też jest obojętny. Nie ma do niego pretensji o to, że gra w karty, lecz o to, że wygranej nie odkłada na procent. Denerwuje go to, że syn trwoni pieniądze i, że nie potrafi z nich dobrego użytku zrobić.
Jego zdaniem dzieci mogą robić wszystko, na co tylko mają ochotę, byleby tylko jego samego to nic nie kosztowało. Skąpi im każdego swojego grosza. W swoich planach nie kieruje się dobrem dzieci.
Harpagon jest niezwykle podejrzliwy wobec służby, sprawdza ich kieszenie, wciąż podejrzewa ich o kradzież. Oszczędza na pracownikach, jednego człowieka zatrudnia do wykonywania wielu czynności, kucharz jest jednocześnie jego woźnicą. Często nie płaci pensji. Swej służbie skąpi porządnych i schludnych ubrań. Źle ich traktuje, szydzi z nich, ośmiesza, drwi, a jak ktoś wspomni o pieniądzach, to ich zwalnia i wyrzuca. Od kucharza wymaga, by dobrze gotował, ale nie przeznacza pieniędzy na produkty dobrej jakości. W ogóle daje mało pieniędzy na żywność. On sam je niewiele.
Harpagon jest człowiekiem bezdusznym i niewrażliwym na potrzeby innych. Źle traktuje zwierzęta, konie są chude i zabiedzone, bowiem Harpagon uważa, że skoro nic nie robią i nie ma z nich żadnego pożytku, to nie muszą jeść.
Innym przejawem skąpstwa Harpagona jest to, że drukuje on kalendarze z większą liczbą świat, w których są potrawy postne, do wina karze dolewać wody o podawać je tylko wtedy, gdy ktoś poprosi dwa razy.
Niema zaufania do nikogo, gości, którzy mają przyjść na przyjęcie każe uważnie pilnować, służbie przeszukuje kieszenie.
Harpagon sprawia wrażenie człowieka chorego i zdziecinniałego.
Podoba mu się styl życia Marianny, która jest osobą skromna i na dodatek niewiele je. Pomimo iż dostrzega jej zalety, to jednak chce, by wniosła ona w przyszłe małżeństwo, chociaż niewielki posag. Niechętnie oddaje jej pierścień i urządza niezwykle skromne przyjęcie.
Harpagon to człowiek fałszywy i obłudny, bo chociaż krytykował lichwiarstwo, to sam oddawał się temu procederowi w tajemnicy przed dziećmi. Chciał przed nimi uchodzić za dobrego i prawego człowieka, jednak dzieci go nie szanowały, życzyły mu nawet rychłej śmierci. Nawet wśród mieszkańców uchodził za skąpca. Wzbudzał zazwyczaj litość, wzgardę lub śmiech.
Jest to również człowiek naiwny, wierzył w każde słowo Frozyny, która składała mu wiele komplementów, zazwyczaj nieszczerych. Polegał na niej i jej zdaniu. Jednak, gdy ta chciała od niego pieniędzy, ten wymigiwał się i szybko zmieniał temat.
Jego życie polegało na gromadzeniu pieniędzy i ukrywaniu ich przed ludźmi. Gdy dowiaduje się o zniknięciu szkatułki, w której przechowywał złote monety, omal nie popadł w obłęd i szaleństwo. Był niezwykle nerwowy i wybuchowy, w chwili napadu złości pobił swego sługę Jakuba.
Harpagon to człowiek, dla którego w życiu liczą się tylko pieniądze, są jego miłością i jedyną wartością, na jakiej mu tak naprawdę zależy. Przez swoje chorobliwe skąpstwo ma złe relacje z rodziną. Jest człowiekiem samotnym i z pewnością nieszczęśliwym, nikomu nie ufa, nie ma w nikim oparcia. Jest nieszczery i fałszywy. Obce mu są uczucia miłości, przyjaźni, szacunku do ludzi. Dla niego wszyscy są złodziejami, którzy czyhają tylko na jego majątek.
Harpagon z całą pewnością jest postacią negatywną, pozbawioną jakichkolwiek pozytywnych cech, które możnabyłoby naśladować.
