Tristan był głównym i tytułowym bohaterem średniowiecznego poematu rycerskiego pod tytułem „Dzieje Tristana i Izoldy”, uwspółcześnionego przez francuskiego pisarza J. Bediera.
Matka Tristana zmarła przy jego narodzeniu. Chłopiec wychowywał się na dworze marszałka Rohałta. Po ukończeniu siedmiu lat trafił pod opiekę koniuszego, który miał go nauczyć jak być prawdziwym rycerzem i poznał kodeks rycerski.
Tristan wyrósł na dzielnego, walecznego rycerza i niezwykle honorowego człowieka. Po porwaniu przez kupców norweskich i przeżyciu sztormu na morzu trafił na dwór króla Marka w Kornwalii. Tam stał się najwierniejszym przyjacielem i najbardziej oddanym rycerzem króla. Dla niego walczył z olbrzymim rycerzem i to dla niego zdobył przyszłą żonę, Izoldę Złotowłosą. Dla swojego króla był gotów oddać nawet własne życie. Niczego się nie lękał, zawsze postępował godnie i uczciwie.
Jednak za sprawą tajemniczego miłosnego napoju, Tristan bez pamięci zakochał się w Izoldzie, która miała być żoną jego władcy. Dla tej miłości chłopak był gotów na wszystko, przestał się dla niego liczyć honor, kodeks rycerski czy wierność królowi. Tristan oszalał z miłości i robił wszystko, by móc być z ukochaną. Dla niej gotów był poświecić wszystko, nawet swą godność. Miłosć do Izoldy bardzo zmieniła bohatera, który wyrzekł się zasad i honoru. Tristan zaczął oszukiwać króla, kłamać w oczy, robił wszystko by móc być z Izoldą. Nie było to jednak ani właściwe, ani zgodne z prawem, bo Izolda była żoną króla, a za zdradę groziła jej kara śmierci. Tristan rozumiał to i bronił ukochanej za wszelką cenę, bo nie chciał jej krzywdy, jej dobro było dla niego ważniejsze niż jego, ale nie potrafił na długo rozstać się z ukochaną. Tęsknił i szalenie oczekiwał kolejnych spotkań. Potrafił nawet przebrać się za żebraka byleby być blisko Izoldy.
Tristan stał się oszustem i cynikiem, kłamał królowi i bronił swej niewinności, chociaż wiedział, że jest winny. Robił to świadomie i z premedytacją. Dopuścił się wielu nieprawości i niegodnych postępków, ale miłość do ukochanej stała się dla niego ważniejsza niż wierność i oddanie królowi, którego dotąd kochał jak ojca. Miłość do Izoldy zaślepiła honorowego dotąd rycerza. Tristan tłumaczył swoje zachowanie i postępki tajemniczym napojem, który spożył, i w wyniku którego zapałał ogromną namiętnością i miłością do Izoldy.
Miłość ta jednak nie miała racji bytu, bo on był rycerzem króla a Izolda żoną władcy. To powodowało ogrom nieszczęść jakie spadały na zakochanych. Kochankowie mając pełną świadomość tego, że z powodu swej miłości będą prześladowani pragnęli umrzeć i połączyć się w miłości nieskończonej. Kochankowie zapragnęli być razem wbrew wszystkim i wszystkiemu. Jednak miłość ta nie mogła się spełnić. Tristan ogarnięty ogromnym uczuciem, gotów był opuścić ukochaną, byleby nie stała jej się żadna krzywda. To dla jej dobra postanowił opuścić dwór, ale tak naprawdę nie potrafił z niej zrezygnować. Wciąż wracał mimo iż obiecywał królowi, że pozostawi Izoldę i przestanie się z nią spotykać. Nie potrafił dotrzymać danego słowa. Uczucie jakim darzył Izoldę było zbyt silne. Rycerz był nieszczęśliwy i obolały z tęsknoty, nie potrafił normalnie żyć, gdy nie było u jego boku Izoldy. Cierpiał emocjonalne katusze. Ożenił się nawet z inną dziewczyną, myśląc, że to zmniejszy jego cierpienia, jednak swą decyzją unieszczęśliwił niewinną młodą dziewczynę, z którą nawet nie skonsumował małżeństwa. Pomimo iż była ona jego żoną, nie potrafił się z nią połączyć, bo nie chciał zdradzić Izoldy Jasnowłosej, to jej pozostał wierny. Tristana zabiła tęsknota za ukochaną, którą wzywał nawet będąc już na łożu śmierci. Miłość ta niemal doprowadziła rycerza do obłędu i szaleństwa. Była to miłość nieszczęśliwa, niespełniona i tak naprawdę przyniosła bohaterowi więcej nieszczęść niż radości. Bohater wolał umrzeć niż czekać w utęsknieniu na ukochaną. Nawet w chwili śmierci myślał tylko o tym, by po raz ostatni móc spojrzeć ukochanej w oczy.
Tristan był wspaniałym i dobrym człowiekiem, który jednak dopuścił się wielu karygodnych czynów, takich jak kłamstwo, oszustwo czy cudzołóstwo. Jednak usprawiedliwia go wielka i prawdziwa miłość do Izoldy, której pozostał wierny do końca swojego życia. Dla tego uczucia poświecił wszystko, swą godność, honor rycerski i prawość. Porzucił oddanie królowi, sprzeciwił mu się, a wszystko to dla miłości do Izoldy.
