„Pan Tadeusz” – dwór w Soplicowie jako centrum polszczyzny
„Pan Tadeusz” dzieło Adama Mickiewicza powstało przede wszystkim jako wyraz ogromnej tęsknoty autora za krajem. Stąd za wszelką cenę starał się on ukazać w utworze obraz ojczyzny zapamiętany najpiękniej, jeszcze z dziecięcych lat. To dlatego całość przepełniona jest malowniczymi obrazami przyrody, ludowymi zwyczajami czy baśniowymi postaciami. Soplicowo to również wzorzec ukazany na podstawie zapamiętanych przez Mickiewicza starodawnych dworów szlacheckich mieszczących się dawniej na terenie Litwy. Na tej podstawie widzimy dom, który z pewnością można nazwać centrum polskości. Sam właściciel tej posiadłości to oddany patriota – Sędzia. Dba on o postawę wszystkich domowników, dzięki temu panujące obyczaje i zachowania są przedłużeniem tradycji i bezpośrednim wzorem do naśladowania. Całość tworzy w ten sposób niepowtarzalną atmosferę, stanowisko to uwidacznia cytat pochodzący z lektury: „ wpadam do Soplicowa, jak w centrum polszczyzny, tam się człowiek napije, nadyszy ojczyzny”. Słowa te wypowiedział jeden z bohaterów Prusak Dobrzyński. Ich sens wyraźnie wskazuje, że miejsce to nie tylko jako budynek ukazywało obraz polskości ale przede wszystkim jego mieszkańcy stwarzali atmosferę prawdziwie ojczystą. Wnętrze tej budowli ozdobione było licznymi obrazami, widniały na niej znaczące osobistości, bohaterzy narodowi np.: Kościuszko czy Rejtan. Ubiór domowników również pozostawał godny patriocie, podkreślał statut, posiadaną wiedzę, obycie i maniery. Chlubnym był strój rodzimy, wszelkie przejawy mody francuskiej spotykały się z pogardą. Prawdziwi obywatele jak Sędzia czy Podkomorzy byli dumni ze swego odzienia. To cechy zewnętrzne, które wskazują na wyznawanie ojczystych tradycji, należy więc następnie przyjrzeć się prawdziwym cechom prezentowanym przez bohaterów.
Znana jest z pewnością wszystkim staropolska gościnność i taką właśnie odnaleźć można w Soplicowie, goście byli traktowani z pełnym szacunkiem jako ktoś niezwykły, to jak realizacja znanego ludowego przysłowia ”Gość w dom Bóg w dom”. Wszelkie staropolskie zwyczaje są kultywowane, cała rodzina wyrusza wspólnie na polowanie czy grzybobranie. Również rozmowy czy poglądy prezentowane podczas wszelkich takich uroczystościach czy okazjach ukazują prawdziwe stanowiska postaci. Sędzia właściciel i gospodarz jest godnym naśladowania patriotom, sprzymierzeńcem walki narodowowyzwoleńczej, wspiera przecież niejednokrotnie ks. Robaka, poprzez i wielokrotne udzielanie schronienia. Nie szczędzi środków finansowych przekazując je na cel finansowania wojska czy przygotowania do powstania. Ostatnim i bardzo znaczącym zachowaniem, które należy tu wymienić jest nadanie imienia młodemu Soplicy, jak wiemy otrzymał je na część Tadeusza. Ten gest wskazuje na kultywowanie postaci bohatera narodowego. To kolejna tradycja patriotyczna podtrzymywana przez domowników. Należy więc stwierdzić, że zarówno opisy zewnętrzne jak i wewnętrzne mieszkańców Soplicowa były nośnikami najważniejszych, najbardziej charakterystycznych i pożądanych cech ukazujących piękno kultury polskiej. W ten oto sposób Adam Mickiewicz stworzył jednolity obraz ukochanej ojczyzny.
Jak widać więc wyraźnie na podstawie powyższych przykładów Soplicowo z pewnością można określić mianem centrum polskości. Autor tworzył jego obraz zewnętrzny i wewnętrzny przywiązując wagę do najmniejszych szczegółów. Wszystkie one stanowią wyraz patriotyzmu i całkowitego oddania się ojczyznie.
