Topos róży w baroku był jednym z głównych tematów wierszy. Daniel Naborowski- barokowy twórca swój wiersz poświęcił księciu Krzysztofowi Radziwiłłowi. Współczesny pisarz- Jarosław Marek Rymkiewicz stworzył wiersz pt.”Róża oddana Danielowi Naborowskiemu”. Poeta XXI wieku wzoruje się na twórcach minionych epok. Tym razem skorzystał z Daniela Naborowskiego i napisał wiersz o róży.
Już po przeczytaniu tytułu możemy dowiedzieć się, komu wiersz jest poświęcony. Rymkiewicz w ten sposób z pewnością chciał wyrazić swój szacunek i poważanie dla Naborowskiego. Współczesny poeta porównuje się do twórcy barokowego, są jakby jednym ciałem i jedną duszą. Wiersz składa się z jedenastu dystychów, występują rymy parzyste, męskie, żeńskie i dokładne. Podmiot liryczny może być utożsamiany z Rymkiewiczem, a adresat z Naborowskim („To samo miałeś ze mnie co ja z Ciebie miałem”). Pojawiają się anafory („Ta sama róża w dłoni króla brytyjskiego/ Ta sama róża w puchu ptaka ledejskiego”) Jest to wiersz pozbawiony środków interpunkcyjnych, trzynastozgłoskowiec. Poprzez frazy: „ta sama”, „te same”, „to samo”, które rozpoczynają niemalże każdy dystych, podmiot liryczny odwołuje się do obrazów, które zawarł w swym liryku barokowy poeta. W pierwszym dwuwersie podmiot wspomina króla brytyjskiego („Ta sama róża w dłoni króla brytyjskiego”). Podejmuje tematykę miłosną („Ta sama róża którą ciepłe łono skrywa ta sama róża która Wenus się nazywa”). Rymkiewicz nawiązuje do mitologii rzymskiej i do bogini miłości- Wenus. Mówi także o natchnieniu poetyckim: „Ta sama w której złota strzała się zanurza Ta sama którą Muza ci podała róża”. Róża jest tutaj alegorią natchnienia a wyrażona epitetem złota strzała to metafora pióra poety. W czwartym dystychu róża jest symbolem wieczności oraz przemijalności („Ta sama róża w maju komu się rozwija To samo co minęło i to co nie mija”). Poeta zastosował kontrast przemijalności i wieczności. Zaprzecza barokowemu motywowi przewodniemu: „Vanitas vanitatum et omnia vanitas” („Marność nad marnościami i wszystko marność”). Róża przedstawiona poprzez metafory i peryfrazy („ Te same usta w cierniach palce pośród kłączy To co rozłącza i to samo łączy (…) Te same ciernie które w duszy czynią ranę Ten sam popiół dni nasze wszystkie przepłakane”) opowiada o życiu w bólu i cierpieniu, Mimo, iż Naborowskim był dla Rymkiewicza autorytetem to jednak podkreślił on w swym wierszu, że tak naprawdę nic z siebie nie mieli („ To samo miałeś zemnie co ja z ciebie miałem”). Nigdy ze sobą nie rozmawiali, nie żyli w tym samym czasie, więc nie mogli się razem spotkać. Można jednak stwierdzić, że myśl Rymkiewicza nie jest prawdziwa, ponieważ poeta współczesny znał twórczość swego poprzednika, na której mógł się wzorować. Zaznacza to w wersie: „Ta sama dusza w ciele jest to samo z ciałem”. Ostatni dwuwers („To na dół to do góry z czasu się wynurza Może to być poeta albo może róża”) oznacza, że poezja pozostaje, nawet jeżeli jej twórca umrze. Wszystko wokół przemija, a ona pozostaje i czyni poetę nieśmiertelnym.
Różą była natchnieniem dla Jarosława Marka Rymkiewicza, tak samo jak i dla Daniela Naborowskiego. W wierszach pojawiają się toposy charakterystyczne dla okresu baroku: róża, wiatr (zefir), słońce i ciernie. Róża to symbol miłości, życia, bólu, cierpienia, kruchości, przemijalności oraz niezniszczalności. Wiersz Rymkiewicza ma charakter stylizacji, czyli naśladowania. Współczesny poeta korzysta ze środków stylistycznych charakterystycznych dla baroku, czyli anafor, alegorii oraz kontrastów. Poeta zwraca uwagę na to, że pory roku, ludzkie istnienia, młodość przemijają, wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie, jednak pewne prawdy pozostają niezmienne. Nadal przyroda zachwyca swym pięknem, istnieje miłość, cierpienie oraz śmierć. Życie nieustannie trwa pomimo tego, że zmieniają się jego realia. Podobnie jak z poezja, w której symbolem może być róża.
