Poezja sarmacka charakterystyka, sprawdzian wypracowanie.

Epoka baroku  kształtowała się różnorodnie w państwach europejskich, na ziemiach polskich nurt przebiegał w trzech fazach od końca lat osiemdziesiątych XVI wieku do roku 1730. Nowy światopogląd oraz zagraniczne wpływy sprawiły także, że na ziemiach polskich pojawiły się nowe rodzaje poezji: dworska, ziemiańska, metafizyczna, światowych rozkoszy, mieszczańsko – plebejska. Największy wpływ odegrała poezja ziemiańska inaczej sarmacka. To dzięki niej bowiem powstał wzorcowy model ówczesnego szlachcica.

W odróżnieniu od nurtu dworskiego tu ogromną wagę przywiązywano do rodzimych tradycji i obyczajów. Poeci przedstawiali w swych dziełach wzór życia na wsi, stoicką zasadę umiaru a także pochwałę natury. Należy również powiedzieć, że dzieła literatury ziemiańskiej wyznaczały własną ideologię uznawaną za najważniejszą i niepodważalną. Poeci sarmaccy z niechęcią odnosili się do zagranicznych wpływów, wyznaczając za główne zadanie tworzenie tradycji i wzoru sarmaty. Głosili, iż jednostką o rodowodzie  szlacheckim powinna przysługiwać bezwzględna wolność łącznie z możliwością skrajnego liberum veto.

 

W poniższym wypracowaniu podano wszystkie najważniejsze watki, kontekst historyczny, przedstawicieli nurtu. Tekst zawiera 408 słów.

Charakterystyka poezji sarmackiej

Epoka baroku  kształtowała się różnorodnie w państwach europejskich, na ziemiach polskich nurt przebiegał w trzech fazach od końca lat osiemdziesiątych XVI wieku do roku 1730. Należy zauważyć, że okres ten był czasem szczególnie ciężkim na ziemiach Polski. Toczyły się wojny polityczne i religijne, miały miejsce takie wydarzenia jak: powstanie Chmielnickiego , „potop” szwedzki, wojnę z Turcją. Po tak burzliwym historycznie okresie zdominowanym przez dramatyczne wydarzenia ludzie poszukiwali nowych, trwałych i pewnych wartości. Nowy światopogląd oraz zagraniczne wpływy sprawiły także, że na ziemiach polskich pojawiły się nowe rodzaje poezji: dworska, ziemiańska, metafizyczna, światowych rozkoszy, mieszczańsko – plebejska.

Każdy z nowych nurtów poetyckich zajmował ważne miejsce w określonych kręgach. Poezja dworska – rozwijała się w środowisku magnackim i królewskim miała zaskakiwać, szokować odbiorcę dowodząc kunsztu twórcy a także bawić i wzbogacać dworskie spotkania. Prąd ten można nazwać również kosmopolitycznym gdyż czerpał wzorce z zachodniej kultury z niechęcią odnosząc się do polskich tradycji, mieszczańsko – plebejska zdominowała ludność robotniczą jednak największy wpływ odegrała poezja ziemiańska inaczej sarmacka. To dzięki niej bowiem powstał wzorcowy model ówczesnego szlachcica.

Poezja ziemiańska zdominowała polskie dworki szlacheckie. W odróżnieniu od nurtu dworskiego tu ogromną wagę przywiązywano do rodzimych tradycji i obyczajów. Poeci przedstawiali w swych dziełach wzór życia na wsi, stoicką zasadę umiaru a także pochwałę natury. Wieś stawała się miejscem upragnionego ukojenia i ucieczki od problemów świata.  Można nawet powiedzieć, że dzieła literatury ziemiańskiej wyznaczały własną ideologię uznawaną za najważniejszą i niepodważalną. Do przedstawicieli tego gatunku zalicza się : Wacława Potockiego i Jana Chryzostoma Paska .

Poeci sarmaccy z niechęcią odnosili się do zagranicznych wpływów, wyznaczając za główne zadanie tworzenie własnej tradycji i wzoru sarmaty. Głosili, iż jednostką o rodowodzie  szlacheckim powinna przysługiwać bezwzględna wolność łącznie z możliwością skrajnego liberum veto.  Wpływ na te sytuację miał fakt, iż uznano, że szlachta wywodzi się od starożytnych Sarmatów – czyli wojowników spokrewnionych z Scytami, którzy zapoczątkowali cały ród rycerstwa na ziemiach polskich. W swych twierdzeniach powoływali się na zdanie XVI wiecznych historyków Miechowity I Bielskiego. Te informacje historyczne sprawiły, że szlachcice czuli swą wyjątkowość oraz narodową potęgę. Jako prawdziwi obywatele przestrzegali własnej etykiety będą  głębokimi a nawet skrajnymi  – zwolennikami kościoła, odznaczającymi się własnym strojem – kontuszem.

W ten oto sposób powstała cała ideologia oraz mit sarmaty, opiewany w tym nurcie poezji. Wielu przedstawicieli społeczeństwa oceniło szlachtę jako ludzi zacofanych, nietolerancyjnych,  nadto przywiązanych do tradycji kulturowych, hamujących rozwój kraju i możliwość wprowadzania istotnych reform. Pomimo tego poezja sarmacka odegrała ogromna role w ówczesnym czasie.

Dziwa – charakterystyka postaci „Stara baśń”, wypracowanie
Dziwa jest bohaterką powieści J. I. Kraszewskiego pot tytułem „Stara baśń”. Była najmłodszą córką starego Wisza i Jagi, „najpiękniejszą i najukochańszą,...
Lord Voldemort – charakterystyka postaci J. K. Rowling – wypracowanie
Lord Voldemort jest jedną z postaci występujących w serii powieści o przygodach Harrego Pottera, których autorką jest angielska współczesna pisarka....
Polska za panowania Zygmunta II Augusta – wypracowanie
Zygmunt II August  żył w latach 1548 – 1572. Był on synem Zygmunta Starego i Bony Sforzej. Był ostatnim władcą z dynastii Jagiellonów. Zygmunt...
Salomea Brynicka – charakterystyka bohaterki „Wierna rzeka”, wypracowanie
Główną bohaterką powieści S. Żeromskiego pod tytułem „Wierna rzeka” była Salomea Branicka. Salomea pochodziła z ubogiej szlacheckiej rodziny...
„Koniec wieku XIX” interpretacja wiersza, Kazimierz Przerwa Tetmajer
„Koniec wieku XIX” interpretacja wiersza Kazimierza Przerwy- Tetmajera „Koniec wieku XIX” to jeden z wierszy Kazimierza Przerwy Tetmajera. Utwór...

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *