Bolesław Leśmian to twórca dwudziestolecia międzywojennego. Nazywamy go poeta osobnym, ponieważ tworzył poza literackimi szufladkami. W swych wierszach wprowadzał nowy świat. Motywy znane wcześniej ukazuje on w innowacyjny sposób. Tak też jest w wierszu zatytułowanym „Poeta”.
Utwór ten to trzynastozgłoskowiec. Występują rymy dokładne, parzyste, żeńskie. Podmiot liryczny w wierszu nie ujawnia się. Domyślamy się, że jest to obserwator, który opowiada pewne zdarzenie z życia poety. Bohaterem wiersza jest poeta. Jest to liryka pośrednia, opisowa. Podmiot, który prawdopodobnie jest opowiadaczem bajek, w sposób baśniowy opisuje sytuację poety. Sam tytuł wiersza wskazuje kogo on będzie dotyczył.
Podmiot wprowadza w baśniowy świat. Mówi: „zaroiło się w sadach od tęcz i zawieruch”. Animizacją tą podkreśla dynamikę oraz chaos i zamieszanie, które niesie ze sobą przybycie poety. Wykrzyknieniami („ z drogi!, „Idzie poeta- niebieski wycieruch!”, „baczność!”) podmiot podkreśla swój zachwyt dotyczący liryka. Nazywa go niebieskim wycieruchem i zbójem obłocznym. Oksymoronami tymi podkreśla zarówno duchowy charakter, sferę sacrum, która jest obecna w życiu poety, oraz sferę profanum, zwykłe ziemskie, biedne życie. Podmiot ukazuje także rozdarcie wewnętrzne poety, który „z światem jest- wspak i na noże!”. Poeta tworzy podczas snu. Wtedy potrafi zrobić wszystko, jego wyobraźnia jest niczym nieograniczona. Poprzez wyliczenia („Słońce- w cebrze, dal-w szybie, świt-w studni, a zwłaszcza wszelkie dziwy zza jarów”) podkreśla nieobliczalność poety w swej twórczości, w snach. Uwidacznia ilość rzeczy, które mogą być użyte w poezji. Twórca jest w stanie posłużyć się istotą Boga i jak mówi neologizmem „wmodlić” Boga do zielnika wraz z żukami. Poeta posunąłby się nawet do paradoksalnego czynu. Kolejnym oksymoronem „świetniejąc łachmanami” oraz sformułowaniem „tym żwawszy, im golszy” podkreślone nieprzywiązanie i lekceważenie dóbr materialnych. Poeta im biedniejszy i golszy tym czuje się lepiej. Antytezą („nie bez wróżb się uśmiecha do grabu i olszy”) podkreśla wiarę we wróżby, którą kieruje się poeta. Jak człowiek pierwotny zjawiskami przyrody tłumaczył sobie wydarzenia z własnego życia. Nazwano poetę obłąkańcem. Wynika to z tego, ze poeta żyje na granicy dwóch światów: realnego i wyśnionego. Poezja jest siła twórczą, ponieważ właśnie przez nią twórca wierzbę porwał do tańca. Peryfrazą („z otchłanią sprzysiężony śpiewak”) opisany jest poeta, któremu nie straszne są otchłanie, ponieważ obroni się on wszelkiego strachu swą twórczością. Żona poety jest zamrtwiona. Peryfrazą („żegnając swój los znakiem krzyża”) opisane są jej czyny. Kobieta modli się. Na palcach, a więc po cichu, zbliża się do poety, a ten jak gdyby nigdy nic „słowa na sznur nawleka”. Peryfrazą tą podkreślone są chęć tworzenia, fascynacja poezją oraz odrzucenie życia doczesnego wraz z żoną i córkami. Epitetem „płochliwie narzeka” ukazany jest lęk kobiety o jutro. Ona już wie, że następnego dnia będzie tak samo. Zwraca się do męża i wypomina mu brak zainteresowania nią i dziećmi („Giniemy… Córki nasze- w nędzy i rozpaczy… A wiadomo, że jutro nie będzie inaczej… Wleczesz się w nieokreśloność… Spójrz- my tu pod płotem Mrzemy z głodu bez jutra, a ty nie wiesz o tem!”). Kobieta wykrzyknieniem ukazuje swą złość i rozpacz. Podmiot mówi, że poeta wie o zmartwieniach żony i już dawno o tym wiedział. Zrobiło mu się smutno, pojawiły się łzy i właśnie wtedy zaczął układać kolejny wiersz. Utwór ten układany, jak mówią epitety „pokutnie”, „złociście”, „umarle”, jest zadośćuczynieniem i pokutą za krzywdy wyrządzone rodzinie. Podmiot uważa, iż twórca jest „za pan brat ze zmorami”. Znów ujawniają się jego ludowe wierzenia. Treść oraz rytm wiersza są poddane animizacji („treść, gdy w rytm się stacza”, „treść kołysze się”, „przecina się”). Podkreśla to chaos oraz mętlik w głowie poety. Poprzez metaforę („chętnie łowi treść, w której łzy prawdziwe płoną- ale kocha naprawdę tę przeinaczoną”) podkreślone są myśli poety wyrażające ból, smutek i cierpienie, ale także zafascynowanie tym drugim, zmienionym, nierealnym światem. Hiperbola i oksymoronem („łzy prawdziwe płoną”) ukazany jest ogrom cierpienia jaki został zadany poecie. Personifikacją („słowa się po niebie włóczą i łajdaczą”) pokazana jest rzeczywistość według koncepcji poety. Opowiadacz mówi, że po tym samym niebie, po którym krąży i błądzi poeta, krąży także Bóg. Peryfrazą („znawca słowa-Bóg”) unaoczniona jest mądrość Stwórcy oraz jego wyższość nad niezdolnym do pracy poetą. Bóg widzi, że mężczyzna nie radzi sobie w sprawie zarabiania pieniędzy. Bóg podziwia zafascynowanie poety poezją, ale gani go i dobrze wie, że w jego chacie panuje nędza. Ma mu za złe, ż układa wiersz zamiast pracować. Porównanie krawędzi obłoku do skrzydeł łabędzia(„ Bóg wsparty (…) o srebrzystą krawędź obłoku, co się wzburzył skrzydłami, jak łabędź”) ma na celu podkreślenie delikatności nieba, ale jednocześnie nieosiągalności nieba i ukazanie jego sennego charakteru. Bóg ma ambiwalentne uczucia wobec poety („Uśmiecha się i pięścią grozi jednocześnie”). Pochwala jego pasję, ale karci brak zainteresowania praca zarobkową. W utworze występują także neologizmy („wmodlić”, „nieokreśloność”, „niepochwytność”, „ułud”), które podkreślają istnienie świata tworzonego w myślach poety. Widoczna jest też stylizacja na gwarę („Wleczesz się”, „nie wiesz o tem”). Ma ona przybliżyć prostą istotę kobiecą.
Wiersz pt. „Poeta” ukazuje znaczenie poezji w świecie. Poeta to człowiek rozdarty miedzy światem realnym i światem poezji. Nie może dojść do porozumienia z innymi, ponieważ są oni zbyt zwykli. Mimo, że poezja nie pozwala mu pracować fizycznie, jest jego pasją i fascynacją, co chwali nawet sam Bóg.
