Obraz patriotyzmu – Pieśń o Rolandzie
Patriotyzm to;” postawa społeczno – polityczna i ideologia miłości i przywiązania do ojczyzny, lojalność wobec niej: poczucie więzi społeczno kulturowej z narodem”. To krótkie wyjaśnienie zawiera w sobie wszystkie znaczące elementy stanowiące istotę patriotyzmu. W tej pracy pragnę podaj jeden z przykładów patriotyzmu – można go bowiem wyrażać na wiele sposobów.
Pieśń o Rolandzie jest utworem nieznanego autora. Poemat ten najprawdopodobniej powstał około XI wieku, jest to data przybliżona gdyż niestety prawdziwa data i autor nigdy nie zostały odkryte. Akcja tego poematu nawołuje do wyprawy cesarza Karola wielkiego do Hiszpanii przeciw Saracenom w VIII wieku. Bohaterowie to: Roland – Głowna postać, hrabia i dowódca jednego z oddziałów wojsk , Karol Wielki – cesarz francuzów, zwierzchnik rolanda, Oliwier – przyjaciel Rolanda skazany przez cesarza na śmierć, Ganelon – zdrajca, ojczym Rolanda również ukarany karą śmierci, Naim – książę i zarazem doradca samego cesarza oraz Turpin – wierny cesarzowi biskup feudalny. Roland wykreowany został na rycerza idealnego posiadał bowiem takie cechy jak: wierność Królowi i Francji, wiara w Boga i świętą wojnę z islamem. Nie stanowił jednak nieskazitelnego wzorca, przyświecał mu bowiem egoizm, pycha i samo zapatrzenie. Za wszelką cenę starał się zdobyć chwałę na polu walki, bitwa z Saracenami stała się dla niego doskonałą okazją. Walczył zaciekle mimo świadomości przewagi wroga, nie chciał za wszelką cenę prosić o wsparcie, w jego rozumieniu było by to równoznaczne z przyznaniem się do słabości, chciał sam dokończyć zwycięsko bitwę. Miał przecież przy sobie róg, zadęcie w niego było jednoznaczne z wezwaniem pomocy. Roland mimo, iż przegrywa bitwę robi to w sposób wyjątkowy, jak na prawdziwego rycerza przystało, układa swe ciało tak by wyraziło przywiązanie do ojczyzny, zwraca twarz w kierunku ojczyzny i godnie oczekuje swego końca. Honor nie pozwolił mu zadąć w róg i wezwać na pomoc Króla Karola Wielkiego. Mimo cierpienia nie zapomina nawet na moment o swej największej miłości – ojczyźnie. Jego postawę wyraźnie uwidacznia cytat: „Nie daj Bóg, aby przeze mnie hańbiono mój ród i aby słodka Francja miała iść w pogardę”, „Chyba bym oszalał”. Widząc jednak śmierć rycerzy i przeczuwając szybką śmierć próbuje zadąć w róg, tym gestem udowadnia w ostatecznym rozrachunku , że zwyciężyło w nim sumienie i uczucia patriotyzmu.
Jak widać więc pomimo błędów i negatywnych cech, tego bohatera literackiego można nazwać patriotom. Choć błądził i miotał się pomiędzy wyborem własnego dobra a całej ojczyzny ostatecznie podjął słuszną decyzję. Nawet jego pycha mimo, że stanowiła największą wadę wyznaczona była patriotyzmem. Pragnął on bowiem za wszelką cenę zasłużyć się na polu walki po to by zyskać chwałę i sławę jako dzielny rycerz patriota ,który godny jest naśladowania.
