„Do radości” Friedrich Schiller
Podmiot liryczny wypowiada się w imieniu ogółu. To uczucie tak go rozpiera, że pragnie śpiewać. W ostatniej strofie mówi w liczbie pojedynczej. On ma pewną misję do spełnienia.
Odbiorcą jest radość, która jest uosobiona. Występuje apostrofa. Adresatami są wszyscy ludzie, przyjaciele, osoby, które kochają oraz ci, którzy mają skłonności charyzmatyczne, entuzjaści, do każdego z osobna i indywidualnie do każdego.
Sakralizuje radość, ponieważ czując radość nabiera się cech boskich i ich darów. Używa epitetu sakralizującego to uczucie. Radość jednoczy ludzi, rozjaśnia szarą rzeczywistość. Hiperbolizuje jej moc i znaczenie. Dzięki niej zyskujemy miłość, przyjaźń, dumę i poczucie własnej wartości. Ludzie są entuzjastami. To siła, która popycha do działania. Dodaje ogromnej odwagi.
Radość jest wszechobecna. Sama natura i świat dają radość, są nią napełnione. Zastosowanie anafory dodatkowo podkreśla radość. Występuje paralelizm składniowy. Radość jest odpowiedzialna za narodziny miłości. Jedno i drugie uczucie nie mogą bez siebie istnieć.
„Bunt” Anna Świrszczyńska
W utworze została przedstawiona starsza kobieta, nie ujawniona z imienia i nazwiska. Jest to liryka refleksyjna. Wiersz jest nieregularny. Strofy składają się nawet z jednego wersetu. Jest to wiersz wolny. Narrator nie ocenia kobiety.
Pierwsze zdanie jest lakoniczne i informuje nas, że uciekła z domu starców. Było jej tam niedobrze. Była bardzo samotna. Jest osobą, która ma zakłócone relacje z rodziną. Może chciała zwrócić uwagę na siebie. Prawdopodobnie wcale nie czuje się stara i to słowo uwłacza jej godności. Wylicza to czym się zajmuje teraz i co się z nią dzieje.
Zachowuje się jak obłąkana. Burzy pewien stereotyp człowieka starszego. Ukazuje to jej pragnienie wolności. Manifestuje swoją wolność śpiewając. Przerzutnia „klnie plugawo” podkreśla jej stan. Chowa bunt by nikt nie mógł go zobaczyć. Nie chce patrzeć na świat tak jak chcą inni. Bunt dla niej jest relikwią. Jest najcenniejszą rzeczą jaką ma i jaką pozwala sobie posiadać. Bunt popycha ją i nakłania do zachowań. Umożliwia jej wolność.
