Miłosz jest jednym z bohaterów powieści J. I. Kraszewskiego „Stara baśń”. Jest postacią epizodyczną. “. Pochodzi z rodu książęcego –Leszków i nie chce przyłączyć się do obalenia rządów Chwosta, gdyż łączy ich jedna krew. Jest bowiem stryjem okrutnego Popiela.
Miłosz to „olbrzymiego wzrostu starzec, z brodą wyrosłą długo, której włosy jak trawa, nie kręcące się, proste, spadały mu niemal do kolan. Brwi nawieszone zakrywały mu oczy, głowę miał zupełnie łysą. Trzymał ją właśnie spartą na kościstej dłoni”.
Jest on przykładem ojca tragicznego. Jego synowie zostają w okrutny sposób potraktowani przez Chwosta, jeden został bezwzględnie zamordowany, a drugi oślepiony. Rozżalony starzec nie widzi przyszłości dla siebie, stroni od ludzi: „Idźcie ode mnie, biedne ludziska! Czego wy tu szukać możecie? Ja już nie mam nic, nic! Niech się świat spali, niech go morze pochłonie, niech ludzie wymrą, mnie już gorzej ni lepiej nie będzie. Nie ma moich dzieci. Synów moich nie ma! Kwiatów moich nie ma! Niech świat ginie!”. Skamieniały z żalu i rozpaczy nie szuka nawet zemsty.
Okrutnie doświadczony przez los zatracił sens do dalszego życia: „We mnie z bólu wyschło wszystko, siłę-m stracił, pamięć, nawet do pomsty ochotę. Idźcie, mścijcie się za mnie, a gdy mu serce wydrzecie, przynieście je mnie, pożrę je i umrę. Dawno mi się umrzeć należało, wołam o śmierć, nic więcej, nic więcej! Moje dzieci, kwiaty moje, syny moje, cóżem ja wart bez nich? Na co mi bez nich życie?”
Miłosz pomimo swej mądrości, nie chce nikomu dawać rad, nie chce nikomu przewodzić. Jego jedynym pragnieniem jest śmierć, którą uważa za jedyną właściwą metodę do odzyskania spokoju.
Dotknięty traumą człowiek stroni od ludzi, unika wszelkich spotkań i wieców, nie chce podejmować żadnych decyzji, bo nie widzi żadnego sensu. Uważa, że zabicie Chwosta nie rozwiąże sytuacji Polan, bo zza Łaby wrócą z Niemcami jego synowie i dokonają pomsty. Pogrążony w rozpaczy Miłosz nie widzi przyszłości ani dla siebie, ani dla rodaków. Jest ogarnięty pesymizmem, ale nie zabrania walki innym, sam jednak nie chce brać w niej udziału.
Uważa, że stracił rozum i nie potrafi już jasno myśleć: „ Idźcie po radę, gdzie rozum jest, u mnie go nie ma.” Jego umysł ogarnęła ciemność rozpaczy.
Bohater stracił sens życia, ale potrafił zapewnić gościnę przybyszom. Ugościł ich właściwie, ale słowa z niego dopytać się nie było podobna.
Miłosz wraz z żoną i ślepym synem zginęli, gdy na ich dom napadli synowie Chwostka. Chociaż bohater zginął tragicznie, to jednak doczekał się upragnionej śmierci. Od dawna bowiem czekał spokoju duszy.
Miłosz z rodu Leszków to postać tragiczna. Jako ojciec doznaje ogromnej traumy z powodu śmierci jednego syna i okaleczenia drugiego. Nie może pogodzić się z myślą, że tych czynów dokonał jego krewny. Nie może pojąć dlaczego Chwostek podniósł rękę na swoją krew. Pogrążony w żalu i rozpaczy nie szuka zemsty. Pragnie jedynie śmierci, która zapewniłaby mu spokój duszy i serca. Życie doświadcza go w bardzo okrutny sposób. Jako ojciec czuje się bezradny, że nie mógł zapobiec sytuacji.
Przeżyte wydarzenia sprawiły, że Miłosz stał się człowiekiem oschłym, rozżalonym, osamotnionym w bólu i rozpaczy. Bohater nie odnalazł w sobie siły, by podnieść się z tragedii i dokonać zemsty. Zginął z rąk swych krewniaków.
