Tematem przewodnim tego wiersza jest historia nieszczęśliwej miłości Romea i Julii. Należy on do gatunku liryki miłosnej.
Poeta nawiązuje do legendy dwóch zwaśnionych rodzin: Montekich i Kapuletich, które za wszelką cenę nie chciały dopuścić do pojednania kochanków Romea i Julii, co prowadzi do tragicznych w skutkach wydarzeń.
Poprzez kontrast poeta wyraża stosunek przyrody i ludzi do wydarzenia, jakim była śmierć obojga zakochanych.
Otóż przyroda wyraża postawę współczującą, emocjonalną. Okazuje współczucie i żal wobec tragicznych losów kochanków. Przejmuje się ich losem, ich śmierć nie jest przyrodzie obojętna. Ich śmierć jest opłakiwana przez naturę (spadająca gwiazda jest łzą planety, która opłakuje śmierć zakochanych).
Jest tu widoczna wyraźna postawa romantyczna.
Natomiast ludzie wyrażają stosunek oschły, racjonalny. Wyrażają oni postawę głęboko obojętną na zaistniałe wydarzenia. Traktują spadające gwiazdy jak kamień. Nie widzą w tym nic niezwykłego, ani symbolicznego. Według nich te gwiazdy to tylko i wyłącznie spadające kamienie (meteoryty). Według nich nie mają one nic wspólnego ze śmiercią kochanków. Jest to dla nich zwykłe zjawisko fizyczne. Nie przejmują się zaistniałymi wydarzeniami, gdyż traktują je jako następującą kolej w życiu człowieka.
Przez zderzenie tych dwóch stanowisk przyrody (romantyków) i ludzi (racjonalistów), poeta wyraża przekonanie, że ludzie spowodowali tę tragedię; spowodowały to nieustające konflikty zwaśnionych rodzin.
Poeta wyraża uczucie samotności i tęsknoty za rzeczami nieznanymi, niezbadanymi. Podnosi również temat przemijania, że po nieszczęściach i gromach przychodzi cisza i spokój. Świadczy to o przemijalności człowieka. Świat materialny uległ zniszczeniu i degradacji, natura bezlitośnie się z nim obeszła. Natomiast przetrwała pamięć o kochankach i ich wielkiej miłości. Uczucia mają większą siłę przetrwania niż racjonalizm. Potwierdza (w ostatnim wersie), że człowiek tak naprawdę tęskni za miłością, uczuciem, którego potrzebuje każdy człowiek. Miłość jest najsilniejszym uczuciem, jest niezniszczalna i wieczna.
Wiersz zbudowany jest z czterech zwrotek trzywersowych. Jest oparty na aluzji literackiej, odnosi się do tragedii Szekspira „Romeo i Julia’. Występuje personifikacja, czyli uosobienie przyrody, która posiada ludzkie uczucia, żali się nad losem kochanków, współczuje im, roni łzy(spadająca gwiazda).
