Utwór „Fortepian Szopena” C. K. Norwida jest poświęcony wspaniałemu kompozytorowi Fryderykowi Chopinowi. Bezpośrednią przyczyną napisania wiersza było zniszczenie fortepianu kompozytora, co było aktem zemsty carskich żołdaków, która związana była z zamachem na gen. T. Berga w 1863 roku.
Według Norwida twórczość, muzyka Chopina, którą komponował była jedyna w swoim rodzaju; oryginalna, wyjątkowa, doskonała. Doskonałość tkwiła w prostocie, z jaką tworzył te piękne kompozycje. Jego twórczość wypływała prosto z serca, była natchniona, idealna, doskonała.
Muzyka Chopina była charakterystyczna ze względu na zawartość elementów dawnej muzyki ludowej polskiej, antycznej. Jest to muzyka uniwersalna i ponadczasowa. Twórczość Chopina poeta traktuje na równi z twórcami starożytnymi, takimi jak: Orfeusz, który wzruszał swoją muzyką, Pigmalion, który tchnął życie w rzeźbę. Uważa, że Chopin realizował swoją sztukę w sposób doskonały, nieskazitelny. Poeta uważa, że muzyka Chopina jest nieśmiertelna.
Jego kompozycje wyzwalają uczucia, pragnienia. Pobudzają do wspomnień, chęci odczuwania czegoś. Wyzwala w człowieku najpiękniejsze i najgłębsze emocje. Jest to muzyka wyjątkowa stworzona właśnie przez Chopina, która wywołuje wzruszenie w słuchaczu.
Jednak twórczość Chopina nie znalazła uznania u ludzi sobie współczesnych, nie była przez nich rozumiana ani doceniana.
Poeta podkreśla, że prawdziwa, idealna sztuka musi zostać kompletnie odrzucona, by móc zmartwychwstać i zostać zrozumianą, i docenioną.
Norwid podkreśla jej wyjątkowość i jest pewien, że będzie ona tak samo nieśmiertelna, jak nieśmiertelne są dzieła twórców antycznych. Uważa, że śmierć kompozytora nie jest jednoznaczna ze śmiercią jego twórczości. Jego zdaniem sztuka jest nieśmiertelna. Zostanie ona doceniona przez następne pokolenia: „ Ciesz się późny wnuku!” Są to bardzo wymowne i optymistyczne słowa. Dają wielką nadzieję na to, że twórczość Chopina nie zostanie zapomniana, lecz odkryta na nowo, doceniona. Dają nadzieję na lepszą przyszłość, gdzie sztuka będzie wartością bezcenną.
Poprzez ten utwór Norwid składa hołd Chopinowi stawiając jego twórczość na równi z twórczością artystów starożytnych.
„Fortepian Szopena” jest wierszem nieregularnym i wieloczęściowym. Pierwsze trzy zwrotki ukazują sylwetkę Chopina u schyłku jego życia. Kolejne trzy zwrotki prezentują nie tylko samego kompozytora, ale przede wszystkim jego muzykę, cudowne, doskonałe dzieło, które jest nieśmiertelne i ponadczasowe. W siódmej zwrotce poeta wyraża głęboki podziw i uwielbienie dla twórczości Chopina. Uważa, że jest on genialnym twórcą, którego talent i twórczość stawia na równi z twórczością artystów starożytnych. Kolejne zwrotki przestawiają obraz płonącej Warszawy, miejsc, w których bywał Chopin i moment dramatyczny, niezwykle żałobny, gdy przez okno wyrzucony zostaje sprzęt podobny do trumny, którym był fortepian Chopina. W ostatniej zwrotce poeta wyraża wielką nadzieję, że twórczość Chopina zostanie doceniona i zrozumiana przez następne pokolenia.
