Antoni Słonimski to poeta dwudziestolecia międzywojennego. Urodzony krytyk i polemista. Zadebiutował w roku 1919 tomem „Czarna Wiosna”. W tytułowym wierszu poeta wyraźnie nawiązuje do epoki romantyzmu. Wchodzi ze starą epoką w polemikę.
Utwór „Czarna wiosna” jest polemiką z romantyzmem oraz jego wyobrażeniem Polski niepodległej. Wiersz składa się z sześciu kwadryn, jednej zwrotki pięciowersowej i jednej siedmiowersowej. Występują rymy okalające, męskie i żeńskie. Jest to wiersz toniczny- wersy zawierają taką samą liczbę zestrojów akcentowych, ale różną liczbę sylab. Podmiotem w wierszu jest poeta. Ujawnia się on w pierwszej osobie liczby pojedynczej, czasownikami: „widzę”, „zrzucam”. Fragment: „na cóż mi zbędny słów aparat” ukazuje podmiot liryczny, jako poetę. Bawi się on słowami, które i tak nic nie zmienią. Adresatami utworu są ojczyzna, do której skierowana jest apostrofa: „Na cóż mi zbędny słów aparat, Którymi-m szarpał rany twoje?”, oraz ludzie, Polacy: „Wy prości ludzie!”.
Poeta wyraźnie nawiązuje do romantyzmu i polemizuje z nim, („Więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada”). Słowa te to nawiązanie do III części Dziadów Adama Mickiewicza. Konrad przyrównywał się do Boga, buntował się. Podmiot nie chce być taki jak on. Wie, że słowami nic nie zmieni. Zdanie opowiadające o zrzuceniu płaszcza bohatera Dziadów to jednoznaczne odcięcie się od przeszłości. Poeta dobrze wie, że zbędnymi słowami nie poprawi bytu Polski („Na cóż mi zbędnych słów aparat, Którymi-m szarpał rany twoje?!”). Epitetem („zbędnych słów aparat”) podkreśla, że mowa i słowa do niczego się nie przyczyniają. Polsce potrzeba odwagi i zdecydowanego czynu w postaci reform. Utwór nawiązuje do rewolucji francuskiej, która swymi hasłami o wolności zapoczątkowała epokę romantyzmu. Apostrofą („By ciebie zbudzić, już nie stoję Nad twoim trupem jak Marat”) podmiot zwraca się do ojczyzny. Uświadamia jej, że nie będzie jak Marat- działacz polityczny rewolucji francuskiej, zwolennik terroru. Podmiot wie, że terrorem i siłą nie da się naprawić życia w Polsce. Romantyczni twórcy wierzyli, ze swą poezją zdołają nakłonić lud do poświęceń i zmian, natomiast w wierszu „Czarna wiosna” poeta podkreśla, że poezja, która kazała opłakiwać walczących, zmarłych w powstaniu listopadowym to coś bezsensownego. Poeta XX wieku uważa, że powstanie to nie miało na nic wpływu, ponieważ tylko pogorszyło życie Polaków. Personifikacja mowy („ I cóż mi zrobić teraz z mową, która zbłąkana w tej manierze W pawęże bije i puklerze, ojczyznę wzywa: wstań na nowo”) ma na celu ukazanie bezsensowności mowy romantycznej. Podmiot chce te słowa odrzucić, ponieważ nic one teraz nie zmienią. Chce skończyć z górnolotnym słownictwem i manierami i zmienić je na język nowoczesny. Jest to mowa futurystyczna. Kolejne powtórzenia wersu („Odrzucam oto płaszcz Konrada”) ma na celu ukazanie zdeterminowania podmiotu. Słowa: „Niewola ludów nie roznieca Płomienia zemsty” ukazują, że w ludziach powinien być płomień zemsty- chęć odzyskania niepodległości. Słowa te podkreślają również, że naród zniewolony nie może zaistnieć. To także nawiązanie do III części Dziadów. Konfrontacja czasów niewoli to zbicie romantyzmu ze współczesnością. Kontrastowe obrazy mają na celu uwolnienie się od myślenia ludzi przeszłości. „Pusta heca” to peryfraza poezji XIX wieku. Została ona wyśmiana, ponieważ naród tylko uważa, że jest źle, ale nie nawołuje do żadnego działania. „Wy prości ludzie!- ludzie czarni! Kajdany wam u ramion wiszą, Bogowie słyszą, jak wam dyszą Płuca wśród biegu i męczarni” to nawiązanie do romantycznej idei mesjanizmu. Polska Chrystusem to przeszłość. Teraz ojczyzna powinna pomyśleć o sobie i swojej odbudowie. Podmiot nakłania ludzi do wyrwania się ze szponów nudy, do działania. W wersie: „Hej! W skok, do tańca, czarne ludy!” pojawia się motyw tańca. Podmiot jest tutaj wodzirejem. Namawia ludność do działania, stawia siebie za przykład. Jest w nim wiele emocji: „Wrę i kipię!”. Podmiot znudzony jest myślą o przeszłości, uważa on, że dalsze pogrążanie w przeszłość grozi śmiercią duchową. Zawraca się do „czarnych ludzi”. Epitetem tym określa Polaków, by uświadomić im ich pogrążenie w maraźmie. Kolor czarny podkreśla żałobę- symbol przeszłości. Peryfrazą („Korowód był, szarpiących kłami, Będzie się wił i krzyczał z nami, wyprutą, czarną juchą żył”) podmiot określa Polskę i Polaków. Uważa on, że nawet, jeśli poleje się krew to Polacy nic nie zrozumieją. Nadal będą czekać na cud. Potocyzmem „juchą żył” nadaje on autentyczności.
W wierszu „Czarna wiosna” Antonii Słonimski wyraźnie nawiązuje polemikę z epoką romantyzmu. Poprzez nawiązania do idei mesjanizmu, III części Dziadów oraz rewolucji francuskiej ukazuje bezsensowość życia myślą o przeszłości. Skoro idee romantyzmu nie przyniosły poprawy bytu Polski, to rozpamiętywanie ich również nic nie poprawi. Poeta uświadamia, ze potrzeba mowy futurystycznej, zrozumiałej dla wszystkich, a nie górnolotnych słów nic niezmieniających.
