Charakterystyka Zenona Ziembiewicza bohatera „Granicy” zofii Nałkowskiej
„Granica” autorstwa Zofii Nałkowskiej jest powieścią podejmująca tematykę społeczną. Autorka ukazała różnice panujące pomiędzy warstwami społeczeństwa prezentując dodatkowo ich charakterystykę. Poszczególne grupy ludzi różnią się od siebie obyczajami, poglądami oraz sytuacją materialną. Niestety ogólnie panuje prawo silniejszego, biedota jest krzywdzona nie mając możliwości poprawy sytuacji.
Głównym bohaterem powieści jest Zenon Ziembiewicz, niektóre cechy jego osoby poznajemy już na początku lektury. Jak mówi cytat: „Jego powszechnie znana sylwetka, trochę pochylona, przemykająca prawie co dnia długim, odkrytym autem przez ulice miasta, jego twarz o garbatym profilu i ascetycznie wydłużonej dolnej szczęce, dla jednych przyjemna i nawet rasowa, dla innych jezuicka i nienawistna”. Bohater wywodzi się z podupadłego dworu w Boleborzy, jego ojciec objął tam stanowisko rządcy po stracie majątku rodziny. Zenona przytłacza ta sytuacja, nie popiera on zachowania ojca i stara się zrobić wszystko by być innym niż on, pragnie żyć by zawsze: „być w porządku ze sobą”. W czasach nauki Zenon odwiedza rodzinny dom jedynie w święta i wakacje, nie może bowiem znieść obrazu swej rodziny: ojca, który zdradza otwarcie matkę, jego narzekań i braku szacunku do niej, jej uległości i przystania na ten układ, obserwując rodziców bohater zauważa ich ciemnotę oraz brak wykształcenia. Alternatywą wobec tych obrazów staje się dom pani Kolichowskiej, to tam Zenon poznaje Elżbietę Biecką i zakochuje się. Początkowo bohater pragnie wieść porządne życie, pielęgnować swe młodzieńcze ideały, dążyć drogą prawdy i sprawiedliwości, ma nadzieje realizować się w pracy. Mimo otwartej niechęci wobec zachowań ojca i założeń o prawym życiu Zenon postępuje tak samo, podczas studiów w Paryżu ma przecież liczne romanse, jest hipokrytą wobec kobiet nawet wiadomość o śmierci Adeli nie porusza jego sumienia. Już w tym momencie można zauważyć jego podwójną moralność, różnice pomiędzy tym co mówi a jego czynami. Gdy przyjmuje pracę redaktora „Niwy” ma nadzieje spełnić swe marzenia, po pewnym czasie Zenon zaczyna jednak odczuwać rozczarowanie, zdaje sobie sprawę, że jest kierowany przez Czechlińskiego, nie ma prawa wyrażać własnych opinii, chcąc zarabiać musi je przemilczeć. Mimo niezadowolenia i wewnętrznego buntu bohater podporządkowuje się, ta decyzja wydaje ważyć się na całym dalszym życiu. Od tego momentu bohater wyraźnie się zmienia, zaczyna coraz bardziej naginąć swe zasady moralne do potrzeby sytuacji. Mimo, że pragnął tak bardzo uciec od wzoru ojca upodabnia się do niego, nawiązuje kolejny romans ze służącą Justyną, jego przemianę zauważa również matka: „z radością patrzyła, że Zenon staje się wciąż podobny do ojca. Polował teraz często, nieraz dwa razy w tygodniu, nie bronił się także przed piciem. Jego życie obrosło w cały ceremoniał męskich obrzędów”. Bohater tak naprawdę nie mężniał a zmieniał się, dostosowując swe poglądy i zachowania do własnych potrzeb. Gdy w końcu objął funkcje prezydenta miasta, całkowicie się przemienia, choć początkowo próbował pomóc biednym, polepszyć byt robotników, napotykając przeszkody i widząc trud swych działań porzucił je dla własnej wygodny. Stał się nieczułą jednostką, tłumaczącą przed sobą własne zachowania, nagle biedota stała się przeszkodą, strajkujący kryminalistami żadnymi władzy do których strzelanie jest usprawiedliwione. Brnąc dalej w tej sytuacji Zenon ulega namową i szantażom Justyny, nie może przecież pozwolić żeby jego nieskalany wizerunek zbrukał romans ze służącą. Każde jego działanie prowadzi do kolejnych tragedii, choć twierdzi, że próbuje pomóc Justynie, która traci zmysły po aborcji tak naprawdę dba tylko o siebie. Nawet ukochana Elżbieta zostaje wciągnięta w jego układy, żąda przecież od niej wybaczenia a nawet pomocy kochance, wmawia jej , że jest do tego zobowiązana. W efekcie wszystkich swych decyzji jego życie staje się klęską, Zenon ostatecznie okazuje słabość , tchórzy przed odpowiedzialnością za swe czyny i popełnia samobójstwo.
