Zofia Nałkowska „Granica”- charakterystyka Waleriana i Żanci Ziembiewiczów
„Granica” to powieść społeczna autorstwa Zofii Nałkowskiej, bohaterami są miedzy innymi Walerian i Żancia Ziembiewicz, charakterystyki tych postaci są bardzo istotne podczas omawiania lektury to bowiem rodzice głównego Bohatera – Zenona Ziembiewicza. To ich życie i wychowanie ukształtował postawę Zenona i przyczyniło się do powielenia negatywnego wzorca ojca.
Walerian Ziembiewicz – to ojciec Zenona i mąż Żanci, człowiek ten nie potorfi zarządzać majątkiem, przez swoją lekkomyślność traci dorobek własny i żony w konsekwencji musząc objąć posadę rządcy na podupadłym folwarku w Boleborzy. Doprowadzenie do tej sytuacji w żaden sposób nie wpływa na jego postępowanie, nadal jest człowiek nieodpowiedzialnym i niegospodarnym. Choć Walerian nie potrafi się do tego przyznać nie lubi gospodarki ani zarabiania pieniędzy, wystarcza mu to co posiada, odnajduje radość w naprawie sprzętów domowych. Również życie rodzinne tego bohatera pozostawia wiele do życzenia, Walerian nawiązuje liczne romanse, jawnie zdradza żoną od której oczekuje całkowitego zrozumienia i wybaczenia. Mimo swych życiowych bledów i nagannego zachowani bohater ma bardzo wysokie mniemanie o sobie. Jak mówi cytat: „We własnym mniemaniu Walerian Ziembiewicz był człowiekiem przywiązanym do ziemi i na tej ziemi – na swoim czy na cudzym pracować chciał do ostatniego tchnienia. Towarzyszkę tego losu prawdziwie kochał i głęboko szanował, dla swojego jedynego dziecka zaś nie poskąpiłby własnej krwi”. Mimo tak wyidealizowanego obrazu samego siebie i stwarzanej pozy jego prawdziwe oblicze zauważa syn Zenon, w jego oczach ojciec jest leniwym, niewykształconym człowiekiem, który potrafi udowadniać swe racje jedynie krzykiem, gdy jednak przychodzi do załatwiania tak poważnych spraw jak płacenie rachunków woli uciec od odpowiedzialności w nic nieznaczące czynności jak czyszczenie strzelby.
Żancia Ziembiewicz to matka Zenona i żona Waleriana, o miłym usposobieniu, jak wynika z lektury: „jej bardzo biała twarz z gładko na dwie strony zaczesanymi siwymi włosami była pełna miłego spokoju”. Kobieta ta mimo świadomości czynów swego męża pozostaje niezmiennie dobra i pełna ciepła, jest zadowolona z życia i siebie, wieży, że dobrze dba o męża wybacza mu wszystkie romanse, wyręcza w rachunkach. Nawet po jego śmierci wspomina go czule podkreślając niezmienną miłość. Z podobną wyrozumiałością Żancia traktuje syna, nie reaguje gdy widzi zaczątki romansu z Justyną a nawet przyczynia się do jego rozwoju. Jej zamiłowaniem jest muzyka i kwiaty, mimo swej delikatności posiada dar kierowania innymi. Życie i szczęście swej rodziny jest dla niej najważniejsze stąd powierzyła Bogu: „nie była jak inne kobiety, które swą troskliwą dobrocią zatruwają otoczeniu każdą chwilę, i cenę tej swojej właściwości tez dobrze znała”. Jej świat jest dokładnie poukładany, dominują w nim rytuały, jak codzienne parzenie mocnej herbaty. Bohaterka posiada ogrom miłości dla swojej rodziny, natychmiast akceptuje synową i obdarza ją szczerym uczuciem, wspiera w każdym działaniu pomaga gdy zamieszkują razem. To te cechy sprawiają, że Elżbieta pozostawi jej na wychowanie swego syna.
