„Topielec” Bolesław Leśmian
Topielec to słowo oznaczające osobę, która się utopiła. W wierszu jest to topielec zieleni, demon zieleni. Podmiot liryczny się nie ujawnia. Jest to wiersz stychiczny, a w każdym wersie jest 13 sylab. W tym utworze zastosowana została liryka narracyjna, która mówi o bohaterach. Natura jest bohaterem równorzędnym, czyli nawiązuje do romantyzmu.
Akcja utworu rozgrywa się w lesie, a czas wydarzeń jest bliżej nieokreślony. Miejscem akcji jest polana. Pierwsze trzy wersety i ostatnie dwa są w czasie teraźniejszym. Przywołuje wydarzenia jakie doprowadziły do śmierci.
Każdy wiersz Leśmiana jest rytmiczny, bo uważał on, że jest to naturalne. Występują rymy, które pogłębiają rytmiczność. Są to rymy żeńskie w układzie parzystym.
Zwłoki są zbędne i nikomu niepotrzebne. Nikogo nie obchodzi ich los. Ten człowiek cale życie wędrował, szukał, chciał coś poznać i rozwijać się. Bujał w obłokach i był zdecydowanym marzycielem. Wędrówka miała dla niego charakter powierzchowny. Zrozumiał, że tak nie wolno. Pragnął poszukać i odkryć coś dogłębnie. Dotychczasowy system jego działań był nieprawidłowy. Chce poczuć natchnienie i oświecenie myśli. Zależało mu na odkryciu sedna. Chciał odkryć istotę zieleni dogłębnie.
Nagle w utworze pojawia się postać fantastyczna – demon zieleni. Jest swoistym strażnikiem pewnej ukrytej prawdy, ukrytej w zieleni. Hiperbolizuje moc tego stworzenia, który chce zagarnąć wędrowca. Wymienia czynności jakie wykonuje, aby mu się to udało. Sugeruje w tym momencie jego wszechstronność.
W utworze występuje polisyndeton – każdy werset zaczyna się od tego samego spójnika. Występuje wiele neologizmów, które tworzą zieleń bardzo tajemniczą. Wędrowiec wchodzi coraz głębiej i widzi więcej niż przeciętny człowiek. Odbiera świat wyłącznie przez intuicję. Kieruje nim elain vital – pęd życia.
Bolesław Leśmian to poeta, który wytworzył niepowtarzalny styl. Jest przedstawicielem kreacjonizmu. Charakteryzuje go niepowtarzalny styl artysty i jego tekstów. Zaczyna tworzyć w Młodej Polsce, ale szczyt jego kariery przypada na dwudziestolecie międzywojenne.
Był krytykowany za to, że pisał infantylnie. Uważano, że jego poezja nie wniosła nic nowego. Leśmiana doceniono dopiero pod koniec życia. Jego prawdziwe nazwisko to Lesman. Jest z pochodzenia Żydem. Co sugerowała zmiana nazwiska? Czuł się zdecydowanie Polakiem. Zabawę twórczą wprowadził nawet w nazwisku. Z wykształcenia był prawnikiem. Los go nie oszczędzał. Został okradziony i musiał spłacać długi. Żona od niego odeszła.
Jego zbiory to „Łąka” z 1920 roku. Uważał, że każdy artysta musi być jak człowiek pierwotny. Nadawać nowy wymiar nawet rzeczom codziennym. Powinien być uważnym obserwatorem świata, ale to jego spojrzenie musi być świeże. Jest wręcz zobowiązany do opierania się na własnych spostrzeżeniach i tworzyć coś zupełnie nowego. Musi być nieustannie subiektywny. Ważne jest, aby pozbyć się ram i otworzyć na wszystko. Opierać się na instynktach. Chce poznać rzeczy same w sobie, do sedna , do samej istoty tej rzeczy. Świat poznajemy tylko intuicyjnie i poprzez pęd życiowy (elain vital). Świat nieustannie się przeobraża i zmienia. Ten pęd jest tak zakorzeniony w każdym człowieku jak wola życia.
