Wiersze

„Hymn- Smutno mi, Boże” powstał w czasie morskiej podróży poety z Włoch do Palestyny i Egiptu. Tytuł wskazuje zastosowanie gatunku literackiego, jakim jest hymn, czyli uroczysta pieśń pochwalna, w której jednostka lub jakaś zbiorowość wykazuje swoje uczucia. Rozpoczyna się apostrofą- w tym wypadku do Boga: „Smutno mi, Boże”. Zastosowana jest tutaj również elegia- utwór liryczny o treści poważnej, refleksyjny, utrzymany w tonie smutnego rozpamiętywania lub skargi, dotyczący spraw osobistych lub

„Koniec wieku XIX” Autor w tym utworze podważa wartości modernistów, ale nie proponuje nic nowego. Utwór składa się z 5 kwadryn. Zbudowany jest paralelnie. Każdą strofę zaczyna pytanie, a kończy odpowiedz. Po pytaniu zastosowany jest wielokropek, to sugestia do przemyśleń. Odpowiedz jest pytaniem retorycznym i sugeruje, że odpowiedz jest oczywista lub sam autor jej nie zna. Można twierdzić, że to jest dialog, ale rozmówca jest niemy. Jest to dialog pozorny

„Daremne żale” Jest to bardzo meliczny i zrytmizowany utwór literacki. Autor kieruje go do ludzi, a konkretnie tych rozżalonych, niepotrafiących dostosować się do teraźniejszości. Tą grupę ludzi stanowią w szczególności starsi. Są to romantycy, których ideały już nie są uważane za dobre, a oni nie mogą się z tym pogodzić. W ten sposób nie mogą znaleźć zrozumienia u innych. Zostali wychowani w duchu romantyzmu, a teraz przychodzi zmierzyć się im

         Małżonka św. Aleksego jest kobietą, która bardzo kochała swego męża. Przez latcierpiała, nie wiedząc, co się z nim dzieje, czekała. Jak mówi tytuł wiersza „Opowieść małżonki świętego Aleksego” jest to monolog Famijany, liryka inwokatywna. Utwór przedstawia kobietę, którą poślubił Aleksy. Czekała na niego, tęskniła, a także obserwowała bezdomnego, którego nazywała „gadem”. Dowiadujemy się też, co wydarzyło się z kobietą w dniu śmierci św. Aleksego. Wtedy właśnie dowiedziała się, że

         Myślami przewodnimi obu utworów są marność ludzkiego życia i przemijanie, ukazane na przykładzie niegdyś potężnego Rzymu. Dzieła te są liryką inwokatywną, czyli zwrotu do adresata. Podmiot liryczny w tych tekstach to obserwator, opowiadający pielgrzymom i przybyszom o upadku Rzymu.          „Epitafium Rzymowi” Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego jest monologiem podmiotu lirycznego, czyli obserwatora. Zwraca się on do pielgrzyma, turysty za pomocą apostrofy: „Ty, co Rzym wpośród Rzyma chcąc baczyć, pielgrzymie”. Jest to

Podmiot liryczny ujawnia się już w pierwszym wersecie utworu słowem „myślemy”. Utożsamia się z całą resztą ludzi, ponieważ wypowiada się w pierwszej osobie, liczby mnogiej. Pierwsze dwa wersety są zbudowane anaforycznie i paralelnie. Użycie anafor ma na celu dokładne podkreślenie, iż nasze uczynki są bez znaczenia. Podmiot liryczny uważa, że wszystkie działania jakie podejmujemy w życiu są bzdurą. Nie powinno traktować się tych czynności poważnie. Twierdzi, że wszystko jest bez

Człowiek i dzieło człowieka w  twórczości Leopolda Staffa.   Leopold Staff był pisarzem o dużej skali zainteresowań i możliwości. Był poetą, dramaturgiem, tłumaczem. Cechowała go niezwykła ciekawość i chłonność umysłu. Wiele jego utworów ukazuje sprawy ludzkie. Człowiek przedstawiony jest od strony życia społecznego, politycznego, obyczajowego, religijnego, psychologicznego.  Poeta nie przedstawia splątanych spraw ludzkich w całości, natomiast ukazuje w obrazowym skrócie przez cytat, czy symbol człowiekowi jego jedności.  Widział on w

Ojcem naszej wspaniałej literatury polskiej jest Jan Kochanowski zwanym również  Janem z Czarnolasu. To on pisał o patriotyzmie i był gotów do poświęceń dla niej. W twórczości swej ukazał wiele cech prawdziwego obywatela patrioty. Kochanowski pisał w okresie, gdzie wczesna Polska stała u szczytu potęgi politycznej i gospodarczej, przeżywała swój „złoty wiek”. W jego utworach przejawiała się troska obywatelska, a nawet lek o jutro Rzeczypospolitej. Stąd wołanie o poprawę i

Nieznana, tajemnicza przyroda to coś, co romantycznych twórców interesowało najbardziej. Góry były elementem przyrody, który z wielką kunsztownością opisywał Adam Mickiewicz. W utworach „Widok gór ze stepów Kozłowa” oraz „Droga nad przepaścią w Czufut-Kale” wieszcz przedstawia wielkość gór, podkreśla, że mogą one przezwyciężyć człowieka. Oba utwory to sonety opisujące naturę niebezpieczną. Są to dialogi między pielgrzymem oraz Mirzą- tubylcem znającym Czatyrdah i przepaść obok miasteczka Czufut-Kale. W tekstach występuje wiele

Utwór Władysława Broniewskiego został opublikowany w 1956 roku, po śmierci córki poety. Jest to tekst współczesny. Podmiot liryczny ujawnia się jako zbolały ojciec, cierpiący po stracie ukochanego dziecka. Utwór jest przykładem liryki zwrotu do adresata, bezpośredniej, wyznaniowej. Tekst składa się z pięciu kwadryn (pięć strof po 4 wersy). Pojawiają się rymy przeplatane, nierzadko męskie. Mija trzy i pół roku od śmierci córki Anki. Pomimo biegnącego czasu podmiot liryczny nie pogodził

Czesław Miłosz jest niewątpliwie jednym z największych poetów współczesnego świata. W latach 30 jego wiersze przesycone były katastrofizmem. Autor stawiał w nich na wizję apokaliptyczne oraz liczne metafory.  Podczas wojny jego poezja stała się prostsza w przekazie, aby była zrozumiała większej rzeszy ludności, aby była zdolna przekazać jak najwięcej treści. Po wojnie natomiast Miłosz podjął tematykę filozoficzną, w której krytykuje między innymi ludzką mentalność. Jednym z takich powojennych wierszy jest