Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi, zmarł natomiast 27 grudnia 1953 w Zakopanem. Był poetą, pisarzem, autorem wodewili, skeczy i tekstów piosenek. Pochodził z mieszczańskiej rodziny zasymilowanych Żydów. Uczył się w Męskim Gimnazjum Rządowym w Łodzi. Z racji braku zainteresowanie nauczanymi przedmiotami ścisłymi zmuszony był powtarzać szóstą klasę. Swój debiut artystyczny miał w 1913 roku, kiedy to napisał wiersz „Prośba”, wiersz ten został opublikowany w „Kurierze Warszawskim”.
Naukę na uczelni wyższej rozpoczął w 1916 roku. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Niestety nie ukończył ich więcej niż po jednym semestrze. Był jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander. W roku 1919 poślubił Stefanię Marchew. W roku 1939 wyemigrował przez Rumunię, Włochy do Francji, a po jej kapitulacji w roku 1940 do Brazylii. Ostatecznie jednak osiadł w Stanach Zjednoczonych.
Po powrocie do Polski w roku 1946 stał się ważną osobowością, chronioną i adorowaną przez sprawujące ówcześnie władze osoby, które okrzyknęły go poetą państwowym. W latach 1947-1950 piastował zacną funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego.
Wśród jego dzieł znaleźć można takie utwory jak: Juwenalia, Czyhanie na Boga, Sokrates tańczący, Czary i czarty polskie, Jeździec miedziany, Kwiaty polskie,
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum