Scholastyka to okres w filozofii katolickiej, którego początki sięgają XII wieku. Okres ten obejmował wiele różnych nurtów filozoficznych, które łączyła jedna wspólna cecha, czyli podejmowanie problemów zgodności prawd wiary chrześcijańskiej z rozumem naturalnym. Powstała z powodu potrzeby zrozumienia tego, w co się wierzy. Jej nadrzędnym zadaniem było rozumowe udowadnianie dogmatów religijnych, które przyjęte zostały za pewnik
Największym i najbardziej znanym teologiem i filozofem scholastycznym był św. Tomasz z Akwinu, który za sprawą swego intelektu połączył myśl chrześcijańską z naukami Arystotelesa. Innym zasłużonym filozofem średniowiecznym, który z zapałem rozwijał scholastykę był Albert Wielki.
Scholastyka zakładała, że: wszelkie dogmaty prawdy wiary są niepodważalne, co nie przeszkadza w tym by udowodnić je za pomocą rozumu. Dowodzenie to odbywało się na podstawie teologii, czyli nauki o Bogu.
Scholastyka dzieliła się na trzy etapy: wczesna (XII wiek), klasyczna scholastyka (XIII w.) i późna scholastyka(XIV-XV wiek). Jej główni przedstawiciele to między innymi: Anzelm z Canterbury, Albert Wielki, św. Tomasz z Akwinu,
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum