Lacida (albo LCD) była maszyną szyfrującą zaprojektowaną przed II wojną światową przez polskie Biuro Szyfrów w celu użycia jej w okresie wojny przez polskich wyższych dowódców. Nazwa maszyny pochodziła od inicjałów jej twórców Karola Gwidona Langera, Maksymiliana Ciężkiego i Leonarda Stanisława Danilewicza lub jego brata Ludomira Danilewicza.
Lacida należała do grupy maszyn wirnikowych (Enigma, Typex, M-325). Składała się z 3 zasadniczych części: przenośnej maszyny do pisania Remington (poddanej niewielkiej przeróbce), która umieszczona była na aluminiowej skrzynce zawierającej zespół elektromagnesów i przełącznik szyfr-deszyfr oraz ze skrzynki szyfrowej – zasadniczy element szyfrujący. Jej konstrukcja i prototypy powstały w latach 1929-1930.
Wyłącznym konstruktorem części mechanicznej i elektrycznej był Ludomir Danilewicz[1]. W lutym 1933 Wytwórnia Radiotechniczna AVA otrzymała zlecenie na produkcję seryjną i w tym samym roku zostały wyprodukowane pierwsze egzemplarze. Od roku 1938 do produkcji wchodzą “bomby kryptologiczne” – systemy sześciu maszyn Lacida służących do łamania szyfrów.