Michaił Afanasjewicz Bułhakow urodził się 15 maja 1891 roku w Kijowie, zmarł natomiast 10 marca 1940 roku w Moskwie. Był synem Afanasijego Iwanowicza, który piastował stanowisko wykładowcy teologii w Kijowskiej Akademii Duchownej. Zmarł on dość wcześnie, przez co młody Michaił wychowywał się bez ojca. Swoją edukację rozpoczął w Pierwszym Kijowskim Gimnazjum, by kontynuować ją później na Kijowskim Uniwersytecie św. Włodzimierza.
Z chwilą wybuchu wojny zajął się pracą w szpitalach polowych. Do pracy tej był wielokrotnie mobilizowany, przez co zmuszony był pogodzić te zadanie z prywatną praktyką wenerologa, jaką otworzył w Kijowie. W latach 20 osiadł w Moskwie, gdzie prowadził różną działalność zarobkową – od reportera, kronikarza po urzędnika oświatowego. Jego debiutem literackim były autobiograficzne „Zapiski na mankietach”. W kolejnych latach powstały między innymi „Diaboliada” i „Biała gwardia”. Pisarz ten poza talentem literackim posiadał również znaczne umiejętności aktorskie, które docenione zostały przez Stanisławskiego podczas jednego z występów Bułhakowa.
Wśród jego najwybitniejszych dzieł znajdują się między innymi: Zapiski młodego lekarza, Morfina, Fatalne jaja, Mistrz i Małgorzata, Psie serce.