Augustynizm to nurt teologiczno-filozoficzny, który wprowadził św. Augustyn z Hippony. Doktryna ta, aż do XVI wieku stanowiła oficjalną filozofię Kościoła katolickiego. Filozofia ta swe korzenie ma w nauce uprawianej przez Szkołę Aleksandryjską, która została usprawniona przez św. Augustyna. Zakłada ona, że miedzy Bogiem a człowiekiem, w wyniku grzechu pierworodnego, zaistniało dramatyczne rozdarcie. Skutkiem tego grzechu jest pożądliwość ludzka, która uniemożliwia zaistnienie jedności między ciałem i duchem, pomiędzy tym, co rozumne i zmysłowe. Rozbieżność tą najlepiej widać w sytuacji, gdy dusza dąży ku sprawom wiecznym, a ciało ku rzeczom materialnym, czego skutkiem jest upadek moralny.
Założenia epistemologiczne: [wikipedia]
– Wiedza naturalna jest wspomagana przez łaskę. Dane Objawienia nie mogą być sprzeczne z danymi doświadczenia empirycznego. Bóg jest centralnym zagadnieniem poznania ludzkiego.
– Iluminacja, czyli oświecenie nadnaturalnego pochodzenia jest najdoskonalszym źródłem wiedzy, wspomagającym nasze poznanie Boga i praw rządzących światem.
Założenia metafizyczne [wikipedia]:
– Augustyńska wizja świata i człowieka czerpała wiele z filozofii platońskiej, przeciwstawiła się jej w odniesieniu do dwóch rzeczywistości: Wcielenia Syna Bożego i zmartwychwstania ciał. Świat został stworzony ex nihilo. Hierarchia bytów stworzonych, podobnie jak w platonizmie, zstępuje od duchowych do materialnych. Istnieje podporządkowanie, prymat: Boga nad stworzeniem, duszy nad ciałem, rozumu nad wolą, łaski nad naturą. Im bliżej byty są Boga, tym bardziej “są”, tym są doskonalsze. Bóg obcuje z światem materialnym za pośrednictwem aniołów.
– Augustynizm przyjmuje istnienie tzw. idei zarodkowych (rationes seminales) jako form kształtujących materię,
– Wszystko, co stworzył Bóg jest dobre, a zło jest defektem, brakiem doskonałości istnienia
Zobacz testy z języka polskiego dla szkół średnich i gimnazjum