Nawiązania do romantyzmu w epoce Młodej Polski
Nawiązywanie do romantyzmu w epoce Młodej Polski było zjawiskiem powszechnym stąd druga nazwa tej epoki to neoromantyzm. Koniec XIX wieku sprawił, że ludzie odczuwali silną potrzebę powrócenia do dawnej filozofii życia. Należy tu podkreślić, że sam Miriam czyli Zenon Przesmycki odnalazł i uwidocznił poezję Cypriana Kamila Norwida. Miało ona wyraźny charakter romantyczny, który w ten sposób został przeniesiony do epoki Młodej Polski. Aby jednak dokładnie uwidocznić nawoływania do romantyzmu należy przytoczyć i omówić następujące przykłady:
Jan Kasprowicz – „Hymn”, jest to utwór w którym wyraźnie ukazana jest samotna walka człowieka z Bogiem, jak wiadomo temat ten dominował w romantyzmie jest więc to jego bezpośrednie przeniesienie. Można je również powiązać z Wielką improwizacją z III części Dziadów Mickiewicza. Ukazana tam wewnętrzną walka Konrada jest podobna do wymowy „Hymnu” Kasprowicza, utwór ten natomiast to jedno z najsłynniejszych dzieł romantyzmu. Jak widać więc wyraźnie styl ten przetrwał i powrócił w nowych formach już jako wyraz neoromantyzmu.
Stanisław Wyspiański – „Wesele”, ten symboliczno – fantastyczny dramat zawierający również wątki rzeczywiste jest przypomnieniem z kolei II części Dziadów Mickiewicza. Niektóre z fantastycznych postaci prezentują te same cechy i założenia literackie. Najlepiej uwidacznia nawoływanie do romantyzmu rozmowa Marysieńki z widmem. Dominuje tu tematyka narodowowyzwoleńcza. „Noc listopadowa”, „Warszawianka” to kolejne dzieła tego autora, których wyraz i problematyka opiera się o tematykę narodowowyzwoleńczą. Bezpośrednio nawołują one do walki powstańczej. Jak wiemy natomiast powstanie styczniowe było jednym z najważniejszych tematów romantyzmu. Należy zwrócić uwagę, że imię postaci z utworu „Wyzwolenie” brzmi Konrad. Ten bohater poszykuje wyzwolenia, wyższych wartości, pozostając samotnym buntownikiem pośród szarego tłumu -to znów nawołanie do Mickiewiczowskich Dziadów, jednego z najsłynniejszych utworów romantycznych.
Stefan Żeromski to kolejny autor, którego dzieła nawołują do epoki romantyzmu: „Ludzie bezdomni”, „Rozdzióbią nas kruki i wrony” czy „Wierna rzeka” stanowią tego wyraz. Biorąc pod uwagę pierwszy utwór należało by podkreślić, że jest podyktowany nurtem naturalistycznym a mimo to nawołuje do romantyzmu. Główny bohater doktor Judym to przecież walcząca jednostka, samotna w swych założeniach i ideach. Jak inni bohaterowie romantyczni cierpienie jego jest wyrazem bólu uciśnionego społeczeństwa. On sam natomiast walczy o zmianę jego losu. To prawdziwy prometeizm, walka, rozdarcie wewnętrzne i poświecenie dla ludzkości. Motyw ten był popularny w romantyzmie i również pojawił się Dziadach Mickiewicza. Wierna rzeka z kolei w swej prozie odwołuje się do tematyki powstańczej, walki narodu przeciwko oprawcy. Dokładnie wymienione jest powstanie styczniowe , autor przywołuje jego bohaterów i na ich kształt modeluje postacie swych utworów..
Jak widać więc wyraźnie słuszna jest druga nazwa epoki- neoromantyzm, autorzy bowiem powracali tematykę do epoki romantyzmu. Wyraźnym jest motyw samotnej walki jednostki i tematyka narodowowyzwoleńcza. Powraca ona do Młodej Polski przenosząc główne tendencje romantyzmu do ówczesnych czasów.
