Francesco Petrarka „Sonety do Laury”- analiza
Francesco Petrarka to jeden z najwybitniejszych twórców uznanych za prekursora renesansu. Urodził się 20. 07. 1304 roku w miejscowości Arezzo jako syn zamożnego notariusza, niestety koleje życia sprawiły, że autor został skazany na wypędzenie z Włoch. Rodzina poety przeniosła się do Avinnion a Francesco wyjechał na studia prawnicze w Bolonii. Po śmierci ojca poeta porzucił studia na rzecz przygotowania się do wstąpienia w stan duchowy. Petrarka przyjął pierwsze świecenia w roku 1327, to podczas tej uroczystości ujrzał słynną Laurę, którą uczynił muzą swych sonetów, pomimo, iż była dziewiętnastoletnią mężatką. Warto podkreślić wierność poety, postać Laury towarzyszyła mu aż do śmierci w roku 1374.
Francesco Petrarka zasłynął swą kunsztowną twórczością poetycką, wzorował się na Horacym i Owidiuszu. Pisywał w języku łacińskim i włoskim, choć to właśnie dzieła w języku ojczystym zapewniły my sławę. „Sonety do Laury” charakteryzuje bowiem głęboka analiza, utwory nie tylko ukazują pożądanie ale i odczucia zakochanych.
„Sonety do laury” to cykl utworów do dziś uznawanych za wspaniałe dzieło poświęcone tematyce miłości. Ich niezwykłość zawiera się w szczegółowym wręcz drobiazgowym ukazaniu uczuć. Warto również zauważyć, że Francesco Petrarka nadał swym sonetom wymiar autentyczności, wiadomo bowiem kim była Laura, autor przez wiele lat pozostaje jej wierny. Ten fakt sprawia, że czytelnik nie odczuwa potrzeby zastanawiania się czy jest to fikcja literacka ale przyjmuje za prawdziwy każdy z opisanych fragmentów. Miłość to nie tylko pożądanie ale szereg zachowań i przeżyć jej towarzyszących, targających zakochanymi. Petrarka tworzy dokładny obraz miłości wyidealizowanej, wybranka serca jawi się jako kobieta idealna, muza, która jest natchnieniem dla poety, jej ciało, uroda, gesty i zachowania są niepodważalnym dowodem doskonałości. Te cechy sprawiły, że „Sonety do Laury” stały się istotnym elementem w historii literatury. To one bowiem nadały kształt poezji miłosnej, wyidealizowanej, zdominowanej przez muzy – kobiety doskonałe.
Sonety Francesco Petrarka stały się podwaliną europejskiej liryki miłosnej, późniejsi autorzy zachowywali cechy wyłonione przez te utwory, odwoływali się również do muz –kobiet idealnych, wzorowanych na Laurze: rozwiane złote włosy, białe lico, delikatność, dostojność, błyszczące oczy.
