Typy bohaterów literackich dominujące w epoce Młodej Polski i okresu międzywojennego.
Mimo, że obszar dwóch epok: Młodej polski i okresu międzywojennego jest bardzo rozległy można wyróżnić w nim dominujące typy bohaterów literackich, którzy swoją postawą i życiem w znacznym stopniu odzwierciedlali ówczesną rzeczywistość. Do najważniejszych typów należy zaliczyć:
Typ mieszczana – urzędnika: Bohater ten jest postacią smutną, obrazującą życie przeciętnego mieszkańca miasta, który został spaczony przez swą pracę. Jego niski status społeczny i szara egzystencja sprawiają, iż żyje w utartym schemacie pełnym strachu, kompleksów i obawy o kształt jutra. Przykład takich postaci odnajdujemy w literaturze zagranicznej u Czechowa – rosyjski urzędnik, oraz polskiej w „Moralności Pani Dulskiej” – sam Dulski.
Typ chłopa: Opis społeczności chłopskiej odnajdujemy zarówno w „Weselu” Wyspiańskiego, „Chłopach” Rejmonta oraz sonetach Kasprowicza. Bez względu na okres w którym powstały te dzieła oraz tło literackie można wyszczególnić szereg podobieństw w charakterystyce przedstawicieli tej warstwy społecznej. Chłop jest człowiekiem przywiązanym do ziemi to ona stanowi dla niego dom oraz żywicielkę. Mimo ciężkiej pracy, głodu, poniżeń ludzie ci są pogodzeni ze swym losem, jedyną nadzieję pokładają w Bogu to on bowiem ich zdaniem jest wyznacznikiem losu człowieka. Wszystkie te przykłady ukazują także prostotę oraz brak wykształcenia tych ludzi, który sprawia, iż zostają uciemiężeni przez zamożniejszych przedstawicieli inteligencji.
Typ artysty: szczególnie widoczny był w epoce Młodej Polski, hasło „sztuka dla sztuki” dobitnie podkreślało znaczenie artystów. To oni bowiem wybijali się ponad przeciętność tworząc prawdziwą sztukę, stanowiącą jedyną ponadczasową wartość. Bohater „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego – Pan młody to również poeta, którego odpowiednik znajdujemy w wierszu Tetmajera „Eviva le art.” Ukazany artysta to najczęściej dekadent, spoglądający z niechęcią na otaczającą go rzeczywistość, poszukujący spokoju i harmonii w nirwanie. W dwudziestoleciu międzywojennym artyści jakby na nowo odnajdują nadzieję, są pełni energii. Znajdują siłę do walki z przeciwnościami, Tetmajer w wierszu „Do krytyków”, jest pewny siebie, chce tworzyć poezję bez względu na ocenę innych. Do głosu dochodzą futuryści jak Tuwim czy Lechoń, podejmują radosną tematykę opiewającą piękno świata aby stopniowo znów powrócić do poruszania trudnych problemów o tematyce egzystencjalnej.
Typ społecznika – czyli człowieka, który na rzecz niesienia pomocy innym jest wstanie poświecić całe swe życie. Jego celem życiowym staje się dążenie do poprawy sytuacji najbiedniejszych przedstawicieli społeczeństwa. Często jednostka taka pozostaje osamotniona w swych działaniach, ten typ bohatera zdominował twórczość Żeromskiego, bohaterów o takich cechach odnajdujemy w „Ludziach bezdomnych” – doktor Judym, „Siłaczce” Stanisława Bozowska, czy „Doktorze Piotrze” – Piotr Cedzyna. Ludzie ci mimo przeciwności losu do końca pozostają wierni swym ideałom często nawet za cenę własnego szczęścia i miłości.
