Balladyna była tytułową bohaterką dramatu J. Słowackiego. Pochodziła z ubogiej rodziny. Mieszkała w ubogiej chacie pod lasem wraz z matką i młodszą siostrą, Aliną.
Balladyna była dziewczyną bardzo piękną i urodziwą, miała bladą cerę niczym śnieg i oczy czarne niczym węgielki i równie czarne włosy.
Jednak Balladyna nie była przyzwyczajona do biedy i ciężkiej pracy. Miała wyższe ambicje, pragnęła władzy i wygodnego życia. Zawsze starała się ukryć swoje prawdziwe pochodzenie, wstydziła się biedy i tego skąd pochodzi. Tak naprawdę nie kochała matki za to, że jest biedna i że tak ciężko musi pracować, by ich utrzymać. Największym pragnieniem Balladyny było wyrwać się z tego jarzma biedy i niewygód.
Gdy nadarzyła się okazja do zrealizowania swoich planów nie wahała się, by wykorzystać szansę. Wybrała jednak drogę zbrodni, bo uznała, że gra jest warta świeczki. W swoich czynach okazała się bezwzględną i okrutną kobietą bez najmniejszych skrupułów. Zamordowała własną siostrę, bo widziała w niej rywalkę i nienawidziła jej; bez najmniejszego zastanowienia zabiła męża, bo chciała panować samodzielnie, pragnęła władzy wyłącznie dla siebie. Dopuściła się nawet wypędzenia matki, której tak naprawdę nie kochała i gardziła nią. Nie miała dla niej ani krzty współczucia czy litości. Bohaterka nie miała w sobie żadnych pozytywnych uczuć ani emocji. Zabijała potencjalnych świadków i osoby, które z nią współpracowały. Chciała pozostać jedynym świadkiem popełnionych przez siebie czynów i okrucieństw.
Owładnięta wyrzutami sumienia przestała jasno i trzeźwo myśleć. We wszystkich widziała zdrajców lub zagrożenie zdemaskowania jej czynów. Zabijała lub zlecała zabójstwa, a wszystko to, by ukryć swoje zbrodnie. Jednak zbrodniarkę spotkała zasłużona kara, zginęła rażona piorunem.
Balladyna z całą pewnością była postacią tragiczną, z pełną świadomością wybrała drogę zła. Uznała ją bowiem, za jedyny możliwy sposób do osiągnięcia władzy, czyli priorytetowego celu. Kierowały nią ambicje nie do opanowania. Z pełną premedytacją zamordowała siostrę i okłamała matkę, że siostra uciekła. Balladyna kłamała, oszukiwała najbliższą sobie osobę. Nawet, gdy osiągnęła upragniony cel i została żoną Kirkora, nie poprzestała, wciąż jej było za mało. Pragnęła bowiem władzy tylko i wyłącznie dla siebie, nie chciała jej z nikim dzielić. Zamordowała własnego męża. Jedna zbrodnia pociągała za sobą kolejne. Ta zbrodnicza maszyna została napędzona przez Balladynę w sposób świadomy i bezwzględny. Jednak z czasem zaczęły pojawiać się wyrzuty sumienia i pełna świadomość dokonanych okrucieństw. Bohaterka zginęła rażona piorun mając pełną świadomość tego, co zrobiła. Jednak na jakiekolwiek wybaczenie było już za późno.
Balladyna była postacią amoralną, pozbawioną wszelkich zasad. Dopuściła się szeregu zbrodni nie bacząc ani na prawo świeckie, ani na prawo boskie. Bez wahania odbierała komuś życie, nie zastanawiając się czy robi dobrze czy źle. Liczyło się tylko zdobycie władzy, nawet za cenę złamania prawa. Dopiero pod koniec życia zdała sobie sprawę, że każdego zbrodniarza musi spotkać zasłużona kara, że oprócz sądu świeckiego istnieje jeszcze sąd boży. Bohaterka była postacią zepsutą do szpiku kości, bo świadomie wybrała drogę zbrodni.
